เเชร์ประสบการณ์ ว่าทำไมเเต่ละท่านถึงได้เข้าสู่อาชีพงานปัก งานสกรีน กันครับ

[องค์ชาย]

อยากฟัง ประสบารณ์ของเเต่ละท่านครับ

[kochai]

นี่ก็สุดยอดท่านหนึ่งครับ จอมยุทธวิง  ตอนแรกผมคิดว่า คุณป๋อง(turbo) เรียนจบด้านศิลป์  สุดท้ายไม่ใช่  แสดงว่า ต้องชอบงานด้านศิลปะและมีทักษะการวาดรูป ดูจากผลงานแต่ละชิ้น มันมีความเป็นศิลปะอยู่ในลายทุกๆลายเลย  ยอดเยี่ยมจริงๆ

[sam20130]

สวัสดีครับ พี่ๆ ผมน่าจะเป็นน้องเล็กๆของวงการนะครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ผมชื่อแซม บ้านอยู่ตลาดหนองมน หนทางก้าวมาสู่อาชีพปักอย่างไม่รู้ตัวโดย เรื่องมันเกิดจาก
ผมเป็นลูกร้านตัดเสื้อกางเกงแถวตลาดหนองมน มีช่างอยู่5คนรวมพ่อกับแม่ผม ตั้งแต่เด็กผมเกิดมาจำภาพได้ก็เห็นพ่อตัดกรรไกร เชิบเชิบ แม่เย็บผ้า แกรกแกรก บางทีมันเป็นเสียงที่กล่อมให้ผมหลับ ไปในทุกวัน ผมใช้ชีวิตอย่างเด็กทั่วไป จนมาวันหนึ่ง ในปีพ.ศ.2544 ช่วงนั้น ธุรกิจยูนิฟอร์มในย่านชลบุรีเริ่มคึกคัก ร้านปักในชลบุรีมีร้านเดียว
ในตัวเมือง ทำให้ไม่เพียงพอต่อการผลิตทันใช้งานของร้านตัดเสื้อ บ่ายวันหนึ่งในปีนั้นซึ่งเป็นช่วงเริ่มปิดเทอมเล็ก เซลจากบริษัท นำรุ่ง นำจักรใส่ท้ายกระบะ มาขายให้กับร้านของพ่อกับแม่ เป็นจักรหัวเดียวยี่ห้อ เรนาซอง ในราคาประมาณ 500,000  พร้อม โปรแกรมตีลาย โอกาสเข้ามาเยือนถึงหนัาร้านก็ไม่รอ แม่ผมตัดสินใจซื้อด้วยเงินก้อนซึ่งรวมแล้วก็เป็นค่าดาว จักร มาใช้งาน ผมเด็กตัวน้อยอายุ14 ที่ชอบเล่นเกมส์เคาเตอสไตร์ ซึ่งมีพื้นฐานการใช้เมาส์มาบาง ถูกคำสั่งเด็ดขาดจากแม่ให้มาเรียนตีโปรแกรมปัก เพราะแม่ผมไม่มีความรู้ด้านคอมพิวเตอร์ หน้าที่จึงตกเป็นของผม ช่วงนั้นใช้เวลาเรียน 3 วัน และเริ่มลองผิดลองถูก ผมตีลายปักแรก logo fujisu เป็นงานด่วนลูกค้าขอรอรับ เอาแล้วไง ตีลายไปสั่นไป ปักไปก็ขาดไป ด้ายขาดทีนึงดังถึงตึกชั้น3 วันนั้นปักงานคิดตังค์ลูกคัา30฿ แต่ลูกคัาให้มา50฿ บอกให้ผมสู้ๆนะ อย่าท้อผมใช้เวลาทำงานนี้ตีลาย+ปักอยู่ 3 ชม. 555 แต่การเดินทางย่อมมีอุปสรรค จักรแสนรักของผมตัวแรกปักไปขาดไป ด้ายขาดง่ายมากๆ ปรับแลัวตั้งแล้ว น้ำแดงก็แล้ว พวงมาลัยก็แล้ว ปักงานได้วันนึงกระเป๋าโลโก้โรงเรียน 50 ใบก็สุดๆแล้ว แต่ก็ทำต่อไป ช่วงนั้นมีแต่เสียงหัวเราะสมน้ำหน้าจากร้านอื่นๆในแวดวง ตามมา เป็นระยะ บอกแล้วอย่าซื้อ ส่งปักดีกว่า เงินแสนทำไรได้อีกเยอะ เอามาทิ้งไว้ตรงนี้มีแต่ลดแต่ลด ยังไงก็ทำไม่ได้หรอก 555.(คอยดูละกัน)
     อุปสรรคคือแรงบันดาลใจจริงๆผมตั้งใจทำสิ่งนี้ ศึกษา เรียนรู้ รับฟัง ปรับปรุง จากเด็กตีโปรแกรมปัก อายุ14 ปัจจุบัน 26(นับดู13ปีบนวงการปัก แป๊ปเดียวเอง ตอนนี้มีจักรปักtajima 3 ตัว 6หัว2ตัว 1หัว1ตัว อนาคตค่อยว่ากันต่อ) เรียนไปทำงานไป ดื้อบางตามประสาวัยรุ่น รับช่วงกิจการต่อจากคุณแม่ ผมดีใจและภูมิใจต่อคำสั่งเด็ดขาดของแม่ผม ผมเข้าใจคำว่าวิชาชีพ ผมได้ถามแม่ว่าทำไมถึงให้ผมทำงานปักตั้งแต่เด็ก แม่ตอบว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น ลูกยังมีวิชาชีพติดตัวไว้หากินเลี้ยงปากท้อง ผมเข้าใจแล้วครับ ปัจจุบัน (พ.ศ.2557)ผมเป็นเจ้าของกิจการการเม้นที่ครบวงจรในชลบุรี ผมขอขอบพระคุณแม่ที่เป็นเสมือนเข็มทิศชีวิต ขอขอบคุณครูทุกท่านที่สั่งสอนเปรียบเสมือนแสงไฟนำชีวิต ขอขอบคุณทุกคนที่อยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจ ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่ตั้งหัวข้อมาให้เรานึกถึง...เพื่อนๆพี่ๆในวงการมีสิ่งใดแชร์กันได้ ช่วยกันได้ บอกนะครับIdline:samfactory

[LittlePooh]

อ่านประสบการณ์ของพี่ๆ แล้วเหมือนอ่านเรื่องสั้นจบในตอน ที่สร้างกำลังใจให้คนอ่านได้ดีทีเดียวเลยค่ะ
รู้สึกชื่นชมในความมุมานะจนประสบความสำเร็จของทุกคนเลยค่ะ

แล้วมือใหม่ก๊องแก๊งอย่างเราก็ฮึดๆ บ้างเผื่อจะไปได้ดีไปได้สวยเหมือนพี่ๆ 

[wut (JS ปักจักร yasothon)]

ก่อนลุยงานต่อ มานั่งอ่านประสบการณ์แต่ละท่านแล้ว รู้สึกมีกำลังใจ ยิ้มด้วยความรูสึกยินดีกับเพื่อนๆ สู้ๆครับทุกท่าน 
 

[kalasinpolo]

ประสบการณ์ของผมที่ได้มา ก้เป็นเพียงระดับหนึ่งเเค่นั้นเอง ที่ได้สะสมมา เเต่ก็ยังจำเป็นอยู่นะครับที่จะต้อง เเสะเเสวงหาเพิ่มเติมเพื่อให้ทันยุคกับโลกในวงการปักที่เปลี่ยนไป ตามสมัยความเจริญทางโทคโนโยลี เเละนวตกรรมของงานครับ

[Nattavoud]

ส่วนของผมทำตามน้องชายครับผม  เรื่องก็คือ น้องชายเรียนจบสาขาวิชาวิศวะสิ่งทอเป็นวิศวกรที่โรงงานทำเสื้อผ้าหลังๆเบื่องานประจำเลยออกมาขาเสื้อผ้าสำเร็จรูปที่ศูนย์ค้าส่งประตูน้ำขอนแก่นแล้วไม่รุ่งก็เลยเสี่ยงลงจักรคอมพิวเตอร์RICOMA 1 หัวมาหากินตายเอาดาบหน้า  ตัดมาเรื่องของผม ระหว่างนั้นแฟนผมเขาอยากเปลี่ยนงาน ผมและแฟนก็คิดว่าจะให้ตัวเขาเองทำอาชีพอะไรดี คิดมาหลายอาชีพ ตั้งแต่ ขายส้มตำ ขายกับข้าว  หลายอย่างครับ ฯลฯ จนคิดเห็นว่าน้องชายทำงานปักยุ่งมากทำงานให้ลูกค้าแทบไม่ทันเลยคิดว่าธุรกิจนี้น่าสนใจ  ก็เลยตัดสินใจส่งแฟนไปเป็นลูกมือน้องชาย และผมก็เข้าหาข้อมูลกับน้องชายและเรียนโปรแกรม วิลคอม และข้อมูลจากในเว็ป จนเจอTHAISEWSENก็ได้เข้าไปศึกษาข้อมูลอย่างจริงจัง และทำการกู้เงินเพื่อที่จะมาซื่อจักหัวเดียว ของ RICOMA
และหลังจากได้จักรมาก็ให้แฟนมาคุมเครื่องที่บ้านโดยรับงานจากน้องชายมาปักที่บ้านรายได้แล้วแต่น้องชายจะให้ ส่วนผมก็ทำงานประจำอยู่ และศึกษาโปรแกรมวิลคอม อย่างจริงจัง จนสามารถทำลายปักได้ หลังจากนั้นมา 1 ปี มีโครงการค้าส่งผุดขึ่้นมาใหม่ที่จังหวัดขอนแก่น ชื่อค้าส่งอู้ฟู่ ผมและแฟน คิดกันหนักว่าจะมีหน้าร้านดีไหม เพระาติดปัญหานด้านทุนทรัพย์ สุดท้ายก็ได้ดิ้นรนกู้แบงค์ กู้พ่อ(อิอิ) เพื่อที่จะมีหน้าร้านเป็นของตัวเอง และก็เป็นไปตามแผนผม ก็สามารถมีหน้าร้านในศูนย์ค้าส่งซึ่งเปรียบเสมือนบ่อปลาได้ (ส่วนใครจะได้ปลาก็แล้วแต่ฝีมือและอุปกรณ์ในการจับแล้วล่ะ)และตั้งแต่เปิดร้านมากระแสลูกค้าเยอะมาก เพราะร้านผมรับงานปักเสื้อไม้จำกัดจำนวน 1 ตัวก็ปัก และไม่ค่อยจะคิดค่าบล็อก (เพราะถือว่าฝึกฝีมือ ปรกติก็ต้องฝึกทำอยู่ ดีซะอีกมีงานให้ฝึกและได้ตังค์ด้วย อิอิ)
เปิดร้านมาได้ 7 เดือนงานเยอะมากปักไม่ทัน ก็เลยว่างแผนลงจักรเพิ่มเป็นจักร 4 หัว ก็เลยจัดการระดมทุนทั้งปัจจุบันและอนาคตติดต่อ SKT เพื่อให้ฝันเป็นจริง(ขอขอบคุณผู้ใหญ่ใจดี แ่ห่ง SKT ณ.ที่นี้ด้วย ครับผม)
ณ.ปัจุบัน จักร 4 หัว12 เข็ม RICOMA มาประจำการทำงานที่ร้านผมแล้วครับ และคนก็ยังสู้กันต่อไป ทั้งหมดที่ผ่านมาเป็นการก้าวขึ้นบันไดเพียงแค่ไม่กี่ขั้นของวงการงานปัก  แต่!!!ผมต้องก้าวต่อไปในวงการนี้ เพราะผมมีความรู้สึกว่าผมรักงานศิลปะงานปัก (ผมมีความสุขเวลาทำลายปัก มันมีความรู้สึกว่าไม่เหมือนเราทำงาน ให้ทำลายปัก ถึงดึกตี1 ตี2 ยังได้ และยิ่งมีความสุขเพิ่มขึ้นมาอีกเวลาเห็นรอยยิ้มลูกค้าที่พอใจและชื่นชมในผลงานของเรา)    สุดท้ายเรื่องราวของผมเป็นเพียงการเริ่มต้น( หันหลังกลับมา มีหนี้เป็นล้านแล้ว "- -   สู้!!!!!!โว๊ยยยยยยยย ) อาจจะเป็นประโยชน์เป็นแนวทางให้บุคคลที่คิดจะเริ่มเข้ามาไม่มากก็น้อย คนที่จะเข้ามา ผมคิดว่า แน่ แน่ ต้องมีใจรัก และความมุ่งมั่น  ขอขอบคุณทุกท่านที่ทนอ่านมาจนจบครับผม   /  <<< ฝากมาเยี่ยมชมกันที่ facebook สมรักงานปัก>>> ด้วยนะครับผม

[KGM]

         เบื่องานเดิม(ขายของชำ) เลยปิดร้านไปเดินเล่นที่ฟิวเจอร์ปาร์ครังสิต เห็นเครื่องปักครั้งแรกที่นั่น.....ชอบแบบไม่รู้เรื่องงานปัก เลยติดต่อซื้อเครื่อง 1 เครื่องก่อน ต่อมาเครื่องเดียวตอนใกล้จะเปิดเทอมมันไม่ทัน เลยซื้ออีกเครื่องครับ จนตอนนี้จะเลิกขายของก็เลิกไม่ได้ทางผู้ใหญ่ไม่ยอม เลยต้องทำทั้งสองอย่างไปครับ ร้านปักมีผมและ ผบ.ช่วยกัน ร้านขายของ ผม+ลูกน้อง ครับ......ยังไงผมก็ยังใหม่ในวงการนี้.......ฝากตัวด้วยนะครับ...

[pattana]

สำหรับผม  เริ่มต้นจากการต้องการรายได้เสริม ด้วยความที่แฟนผมชอบทำของกระจุกกระจิก ทำกระเป๋าใส่โทรศัพท์บ้าง  กระเป๋าสะพายบ้าง

ส่วนพี่สาวผมมีฝีมือด้านการวาดรูป ลายน่ารักๆ  ส่วนผมเองทำอะไรไม่ได้เลย พอจะทำคอมพิวเตอร์เป็น เลยรับหน้าที่ตีลาย

เราลงทุนกับจักร์ตัวเล็กของ Brother ราคาห้าหมื่น   โดยเริ่มที่ทำกระเป๋าแบรนด์ตัวเองขาย กับทำเสื้อ ลายปักออกแบบเอง ลายน่ารักๆ

เริ่มๆ ก็สนุกกับกระเป๋า หลังๆมาพบว่าทำเสื้อเหนื่อยน้อยกว่า เลยเน้นทำแต่เสื้อ

ผมเองก็ทำงานประจำอยู่  พอเลิกงานกลับมาปักเสื้อ เสาร์อาทิตย์ก็ปักเสื้อ

ผ่านมา 4 เดือน  แบบสาหัส   ตอนนี้ก็ถอนทุนค่าจักรคืนได้แล้ว  ถึงแม้จะช้า แต่ก็ภูมิใจครับ

ขอขอบคุณพี่ๆทั้งหลาย ในเวป thaiemb ที่ช่วยสั่งสอน  ถึงแม้หลายๆอย่างต้องอาศัยประสบการณ์ แต่ด้วยความช่วยเหลือ และคำแนะนำจากพี่ในเวป ทำให้ผมข้ามมันไปได้

 

[chaylecter]

กราบสวัสดีพี่ๆเพื่อนๆ ทุกท่านคับ ที่ผมได้ก้าวเข้ามาสู้อาชีพสกรีนได้ ณ ตอนนนี้ก็ปีกว่าๆคับ  ที่เลือกเดินเข้ามาชีพนี้เพราะว่า ธุรกิจทางบ้านมีปัญหาและผมเองก็
อยากจะทำแบรนด์เสื้อตัวเองขายและก็หลงไหลใน
ลายสกรีนเสื้อของ ต่างประเทศ เช่นเสื้อวงดนตรี ต่างๆ จึงคิดอยากจะผลิตเอง คิดแต่ก็ไม่ลงมือทำสักที ผ่านมาหลายปี ควงามฝันนั้นก็ยังไม่จางหายไป จึงเปิดคอมดู Youtube  ศึกษาการ
ทำสกรีนตั้งแต่เริ่มแรก ดูเท่าไหร่ก็ไม่ค่อยเข้าใจ  ผมจึงไปร้านขายอุปกรณ์สกรีนคับ และไปซื้อเครื่องมือเล็กๆน้อยๆมาหัดทำทำตามคลิป ผลออกมาก็ไม่ดีเท่าที่ควร
ก็ทำมันอยู่อย่างนั้น จนกาวอัดหมดและก็ท้อไป ประมาน 1 ปีคับ ทิ้งงานสกรีนไปทั้งๆที่เริ่มแล้วแต่ยังไม่ดี และในวันนึง เงินในกระเป๋าผมเริ่มหมด เหลือเงินทุนไม่มากนัก
ตัดสินใจซื้อโต๊ะสกรีนมือ 2 มา 5,500 บาท 10 หัว สภาพถือว่าโอเคมาก  และก็ซื้ออุปกรณ์ต่างๆที่เกี่ยวกับสกรีน มาทั้งหมด ช่วงนั้นถือว่าถ้าล้มแล้วคือจบคับ
มีเพื่อน 2 คนมาช่วยกัน ทุกคนไม่รู้เรื่องสกรีนแม้แต่น้อย เราช่วยกัน หมกมุ่นทำอย่างเดิมซ้ำไปมา ผิดบ้างถูกบ้าง และสุดท้าย เราก็รู้จุดของมันว่าอะไรเป็นอย่างอะไร
ใช้เวลาก็หลายอาทิตย์คับ และเริ่มนำลายที่เราออกแบบมาถ่ายบล็อกสกรีนและลองขายกันดูก็ขายได้ จนได้ลูกค้าสนใจรับเสื้อไปขายต่อ ถือว่าโชคดีมากคับ และผมก็พยายามพัฒนาฝีมือตัวเองอยู่
ในทุกๆวัน ถึงแม้วันนนี้ฝีมืออาจจะยังไม่เก่งอะไรมากมาย ก็ไม่ท้อคับ จะทำต่อไป มีความสุกทุกครั้งที่ได้ อยู่กับสีอยู่กับน้ำอยู่กับคอลีน 55555 นึกถึงสมัยหัดทำใหม่ๆ ไม่รู้วิธีล้างบล็อกอะไรเลย ขึงผ้าใหม่ตลอด ทำออกมาไม่สวยล้างไม่เป็นล้างเป็นชั่วโมง ไม่ทันใจก็ ฉีกผ้าขึงใหม่เลย สนุกดีคับ ต้องลองผิดลองถูกกันไปคับ.

[realmadrid_c2]

กลับมาอ่านกระทู้นี้ แต่ละคอมเม้นท์อีกครั้ง ปลื้มจังเลยครับ