เเชร์ประสบการณ์ ว่าทำไมเเต่ละท่านถึงได้เข้าสู่อาชีพงานปัก งานสกรีน กันครับ

[องค์ชาย]

อยากฟัง ประสบารณ์ของเเต่ละท่านครับ

[ชายต้นน้ำ]

เป็นน้องใหม่ค่ะ เมื่อก่อนเรียนอยู่ กทม.ค่ะ ม.ธุรกิจบัณฑิตย์ค่ะ ทำงานไปด้วย หาเงินเรียนไปด้วยเช้า ทำงานร้านอาหารทุกวันจนถึงเที่ยง (แถวประชาชื่น) บ่ายไปทำงานร้านสกรีน แถวลาดพร้าว ค่ำไปทำงานทีผลับแถวรัชดา ทำอยู่ประมาณ 6 ปี เงินที่ได้มา ก็จ่ายค่าเทอม ค่าหอ ค่ากินอยู่ และส่งให้แม่ทุกบาททุกสตางค์คือว่า แม่ไปค้ำประกันให้เพื่อน แล้วโดนเพื่อนโกงไม่ยอมจ่าย เลยต้องโดนจ่ายแทน เงินที่ทำงานได้มาต้องช่วยแม่จ่ายหนี้ด้วยค่ะ ไม่เคยรู้จักคำว่าเวลาว่างเลย
จำได้ว่า มีเงินเก็บประมาณ 2 หมื่น พ่อเสีย และแม่ไม่สบายมาก ต้องกลับมาดูแลแม่ มาถึงที่หาดใหญ่ ไปสมัครงานหลายแห่ง ไม่มีใครรับเลย ตอนสัมภาษณ์ ทุกคนที่สัมภาษณ์รวมทั้งในใบสมัครงาน เขาจะถามเหมือนกันเกือบทุกที่ ว่ารู้จักใครบ้างในบริษัท บางที่ต้องสอบ คะแนนเต็ม 100 ได้ 91 คะแนน แต่อีกคนได้ 74 คะแนน เหลือแค่ 2 คน ไม่รู้จักใครในบริษัทฯ เลยไม่ได้งาน แต่อีกคนกลับได้งาน เส้นสายเยอะในหาดใหญ่ ถ้าไม่มีเส้นสายหรือไม่มีคนรู้จัก อย่าหวังว่าจะได้ทำงานเล้ย เลยตัดสินใจไปรับจ้างที่ร้านสกรีนแถวขนส่ง เงินเดือนแค่ 3500 บาทเอง ไม่พอจ่ายค่ายารักษาแม่ในแต่ละเดือนเลย ไปรับจ้างเข็นผักในตลาดบ้าง ช่วยขายปลาบ้าง จนปลายปีแม่ก็เสีย ตอนนั้นลูกค้าที่ร้านสกรีนชวนไปทำงานที่ร้านเขาเปิดร้านปักแถวสงขลา ก็เลยไปทำประมาณ 2 ปี ก็แต่งงานแล้วแฟนก็กู้เงินมาเปิดร้าน จักรมือสองตัวแรก คือ เฟย่า 2 หัว ไม่ใช่ซิ มือ 4 แล้วมั้ง ปัญหาเยอะ เลยตัดสินใจขาย ซื้อจักรหัวเดียว Happy จนถึงปัจจุบัน ที่ร้านก็ทำสกรีน ปัก และทำเสื้อโปโล เสื้อยืดด้วยค่ะ ถามว่าตอนนี้ก็ยังลำบากอยู่น่ะ ต้องใช้หนี้ที่กู้มา แต่ดีค่ะที่แฟนช่วยตลอด เปิดร้านมา 2 ปีแล้วค่ะ ลูกค้าก็ไม่เยอะค่ะ ส่วนใหญ่ร้านใหญ่ๆ ที่หาดใหญ่จะเอางานมาให้ปักมากกว่า มาคิดๆ ดูแล้วเหนื่อยค่ะ แต่ที่ภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตคือ ฉันคิดว่าฉันทำดีที่สุดแล้วกับการดูแลพ่อกับแม่ค่ะ ไม่คิดเสียใจเลยค่ะ ตอนนี้ก็ทำหน้าที่ภรรยาและแม่ของลูกให้ดีที่สุดค่ะ ทุกวันนี้ก็นอนวันละ 2 ชม.เช่นกันค่ะ คงชินแล้วค่ะ เพราะงานปักที่เข้ามาทุกครั้งเป็นงานเร่งทุกครั้งเลยค่ะ 10000 กว่าเข็ม 30 ตัว เอาเสื้อมาให้ตอน 6 โมงเย็น เช้า 8 โมงลูกค้าจะมาเอา จะปฏิเสธ หรือขอเลื่อนวันก็ไม่ได้ ตอนนี้ต้องเอาลูกค้าไว้ก่อนค่ะ ไม่งั้นเขาก็จะไปร้านอื่นค่ะ เพราะร้านในหาดใหญ่มีเยอะ ฉันเป็นแค่ร้านเล็กๆ ทำเลที่เปิดก็ไม่ค่อยมีใครรู้จัก จะไปเช่าบ้านที่ทำเลดีๆ ภาระค่าใช้จ่ายก็เยอะ แบกไม่ไหวค่ะ ขอบคุณค่ะ ที่ทนอ่าน ดีใจค่ะ ที่ได้เล่าประสบการณ์ให้ฟัง

ขอนอกเรื่องนิดนึงครับ เจอคนบ้านเดี่ยวกัน สะดุดตาตรงจบ  ม.ธุรกิจบัณฑิตย์ นี่แหละครับ ผมก็จบที่นั้นครับ ยินดีมากๆที่ได้เจอคนสถาบันเดียวกัน คุณ naynice จบคณะอะไร แล้วจบปีไหนเหรอครับ

[rat1911]

ก่อนจะมาเป็นคนทำสกรีน กลับจากเรียนที่ญี่ปุ่นและลุยงานมาโกยเงินมาพอสมควร เลยกลับมาที่บ้านเราเพื่อจะทำอะไรเพื่ออนาคตแต่ด้วยไม่รู้อะไรเลยก็เลยลงทุนไปมั่วจับทางไม่ถูกเลยจนเงินหมดไปเกือบหมดเลยหยุดที่จะทำอะไร แฟนเลยให้ไปช่วยงานพี่สาวทำที่โรงเจียทำได้ปีนึงก็เปิดปัญหาเลยต้องออกมาเพื่อจะทำอะไรสักอย่างแฟนก็บอกว่าทำสกรีนสิแล้วไปรับงานพี่สาวอีกคนมาทำ เราก็ไปเรียนๆมา1อาทิตย์สุดท้ายสิ่งที่เรียนมาไม่ได้เรื่องอะไรมากต้องมาปรับให้เข้ากับงานเองฝึกเองและรับงานพี่สาวแฟนมาฝึกผิดบ้างถูกบ้างสวยบ้างเน่าบ้างฝึกเองคนเดียว1ปีเต็มๆจนรู้ทั้งหมดเกี่ยวกับสีจมเลยเริ่มรับลูกน้องมา1คนเราก็ขึ้นไปฝึกทำสียางแต่สียางเท่าที่เพื่อนๆรู้กันสกรีนไม่กีตัวก็ตันก็พยายามที่จะหาวิธีแก้จนแก้ได้ในระดับนึงก็รับลูกน้องเพิ่มมาอีกคนและฝึกให้ลูกน้องทำเป็นขึ้นมาผ่านไปไม่กี่เดือนก็เกิดปัญหากับเด็กดันเล่นยา มารู้อีกทีเป็นเด็กที่พวกเดียวกับโจด่านช้าง เลยให้ออกทั้งสองคน ก็เริ่มทำเองอีกรอบแต่ด้วยความคิดว่าเราต้องโตเลยย้ายออกจากบ้านที่เยาว์ราชมาที่บางบอนเพื่อขยายให้โตขึ้น ออกมาด้วยเงินติดตัว3หมื่นบาทลุยกับแฟนสองคนและเริ่มรับลูกน้องมาช่วย ล้มลุกมาก็เยอะเวลาเจอปัญหาจะวิ่งไปถามใครก็ไม่มีใครบอกไม่มีใครสอนทำแล้วก็ท้อคิดจะเลิกก็หลายครั้งแต่ถ้าเลิกแล้วเราจะทำอะไรก็เลยเดินหน้าต่อ คิดในใจเสมอเรายังไม่ถึงที่สุดจะยอมหยุดแล้วหรือลายภาพเหมือนหรือเรียกกันฮาร์ฟโทนเรายังทำไม่ได้เลยยังไปไม่ถึงฝันเลยจะหยุดแล้วหรอ เลยลุกขึ้นมาเดินหน้าต่อไป ในเมื่อถามใครก็ไม่มีใครบอกจะให้เค้าสอนก็ไม่ยอมสอนก็เริ่มท้ออีกทำอะไรก็ไม่ได้ จนวันนึงไปเจอช่างฝีมือดีและยอมที่จะถ่ายทอดวิชาให้ด้วยใจที่อยากเป็นก็ยอมที่จะเสียเงินหลายหมื่นเพื่อความรู้และด้วยความโชคดีได้เจอช่างเก่งๆเพิ่มขึ้นและเราก็ได้นั่งดูนั่งจำในสิ่งที่เค้าทำและมาปรับเปลี่ยนจนเราเข้าใจ และเริ่มทำจนชำนาณขึ้นเก่งขึ้นจนเป็นที่ยอมรับของลูกค้าหลายๆเจ้าและก็ได้เริ่มคิดหาสิ่งที่ทุ่นเวลาในการแยกสีก็เลยคิดว่าฝรั่งเค้าทำได้เราคนไทยไม่ได้โง่กว่าเค้าก็เลยเริ่มสร้างโปรแกรมแยกสีมาใช้เองกว่าจะสร้างได้ก็เล่นเอาเหนื่อยพอสมควร แล้วก็เริ่มเปิดสอนงานด้านสกรีนเล่นๆและรับจัดทำโต๊ะสกรีน สอนแล้วรู้สึกมีความสุขก็เลยสอนมาถึงทุกวันนี้ หลังจากนั้นการดิ้นล้นก็ยังไม่สิ้นสุดเบื่อพวกเด็กที่เข้าๆออกๆเลยมีความคิดอยากจะมีเครื่องทุ่นแรงอีกก็เลยมองไปที่เครื่องสกรีนเลยตัดสินใจลงเครื่องมาหมดเงินกันอีกรอบๆนี้เป็นการลงทุนที่เยอะที่สุดจนเพื่อนในวงการสกรีนบอกว่าเราโง่มากที่ลงเครื่องเป็นแค่โรงสกรีนไม่ได้ทำเสื้อเป็นของตัวเองมานั่งรอลูกค้าเอาผ้ามาให้สกรีนอย่างเดียวถ้าเกิดลูกค้าไม่เอางานมามีหวังตายแน่ๆ แต่ด้วยฝีมือเราๆมั่นใจว่าลูกค้าต้องง้อเราสกรีนเลยไม่กลัว จนทุกวันนี้คนที่ว่าเราโง่ต้องเดินมาของานเราทำ รู้สึกว่าคิดไม่ผิดเลยที่ลงเครื่องและจะเดินหน้าต่อไปจนกว่าจะหมดแรงกันไป ประสบการณ์คร่าวๆ20ปีแห่งการทำสกรีน

[kochai]

ท่านชัยรัตน์สกรีนกระบี่มือหนึ่งของผม สุดยอดจริงๆ ไม่มาเจอท่าน ผมก็ยังไม่รู้เรื่องการสกรีนแยกสีฮาร์ฟโทน ขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่งครับ
เจอกันอีกนะครับในงานสัมมนา กาญจนบุรี 25 ตุลาคมนี้

[ประดิษฐ์ มีหาดยาย]

ขอบคุณบทความของท่านมาก..ผมได้กำลังใจจากท่านมาก..25-26/57 เจอกันที่งานครับ..ปักจักรเพื่อลูก

[owenole]

ผมเริ่มทำตอนอายุ  18 ปี ทำได้ไม่กี่เดือน ก็ไปเรียนต่อ
กับมาทำอีกที  ตอนอายุ  23
เป็นการทำต่อจากที่ พ่อแม่ ทำไว้
ตอนนั้น ทำบล็อกก็ไม่เป็น ต้องไปจ้างเค้าทำ
เลยทดลองทำเอง สรุปว่า เละ ท้อๆใจมาก
แต่ คิดว่า เค้า ทำได้ เราก็ต้องทำได้
ก็ทำมาจนทุกวันนี้ ตอนนี่ก็ อายุได้ 35 แล้ว
แต่ที่ร้านผม ยังทำงานสกรีน แค่ เสื้อกีฬ้า และงาน สี เดียว เป็นหลัก ใช้ สียาง เท่านั้น
ส่วนงานปัก
ที่ร้านเน้นทางนักเรียนเป็นหลัก เริ่ม จาก พ่อมีจักร เล็ก ใช้ฝีมือล้วนๆๆในการปัก ช่วง หน้านักเรียน เห็นพ่อ ปักจักรทั้งคืนไม่หลับไม่นอนทำอยู่แบบนี่ ได้หลายปี
ก็เลยตัดสินใจซื้อจักรคอม ตอนนั้น ซื้อ รุ่น 9 เข็ม 4 หัว  ก็ใช้มาเรื่อย ลองผิดลองถูก กับการออกแบบปัก จนมารู้จักกับเวปนี่ละครับ
ผมถึงได้รู้ว่า  ผมยังอ่อนหัด ฝีมือ ปลายแถว ยังต้องศึกษาอีกเยอะ  ขอบคุณสมาชิกทุกท่านที่ให้ความรู้....ขอบคุณผู้ก่อตั้งเวปนี่ด้วย...ขอบคุณมากๆๆๆๆครับ

[สุเมธ]

     ผมโตขึ้นมาก็เห็นพ่อและแม่  ผมเปิดร้านตัดเย็บเสื้อผ้า(ร้านเทเลอร์ ใน จ.ยโสธร)  มีพนักงานในร้าน 8  คน  พ่อ-และแม่ ก็สอนการเย็บจักร  การวัดตัว   การซ่อมผ้าที่ขาด  การเปลี่ยนซิป  และการสอยผ้าสอยกระดุม ต่าง ๆ เกี่ยวกับงานด้านเสื้อผ้าให้ผมทุกอย่าง  ในตอนนั้นผมอิจฉา เพื่อน ๆ รุ่นเดี่ยวกัน  จริง ๆ เพราะหลังเลิกเรียนมาเพื่อน ๆ ผมเขาจะพากันไปเตะ ฟุตบอล ตระกร้อ กันอย่าง สนุก สนาม แต่ผมต้องมาช่วยพ่อสอยกระดุม สอยขากางเกง   โตมาหน่อยเข้าวิทยาลัย  ปี 2533 ก็ลงเรียน ช่างกลโรงงาน เกี่ยวกับเครื่องจกรกล  อยู่มาวันหนึ่งพ่อก็เลยพาไปเที่ยวบ้านป้า  ซึ่งเปิดเป็นร้านปักอยู่ที่  จ.ศรีษะเกษ  ติดกับศาลากลางจังหวัด  พอไปดูการทำงานปักของป้ารู้สึกชอบขึ้นมาแบบอัตโนมัติเพราะมันเป็นงานที่ถ้าทายความสามารถตัวเอง สุด ๆ  ก็เลยตกลงเรียนปักชื่อนักเรียนโดยการร่อนสดึงกับป้า ในราคา  7,000   บาท  เป็นเวลา   1  อาทิตย์  จนจบ  ก็เลยมีวิชาปักชื่อนักเรียนติดตัวมา  ทำมาเรื่อย ๆ  บางเดือนก็มีงานเยอะบางเดือนก็ไม่มี   จนผมจบ ปวชปี 1. ปี 2536  ก็เลยเข้ามากรุงเทพ หางานทำ  ทำไปทำมา  เบื่อก็เลยกลับบ้านก็ไปเลยสมัครเป็นพนักงานดับเพลิงที่เทศบาลเมืองยโสธร  ก็เป็นพนักงานดับเพลิง โดยการทำงานเข้าเวร 3 วัน ออก 2 วัน  ก็มีเวลาว่าง  2  วันได้มาทำงานปัก ที่บ้าน พอมีเงินหน่อยก็ ก็สั่งซื้อจักร  brother   พร้อมโปรแกรม  bernina v.3  ราคารวมตอนนั้น  150,000  บาท  ก็เข้ามาอบรม การใช้โปรแกรม กับบริษัท คุณเอื้อจิตตย์  บริษัท jakpak.com  แถว ๆ ลาดพร้าว  ก็ทำงานเกี่ยวกับเย็บผ้าและงานปักมาเรื่อย ๆ  จนมาปี 2550 ก็มีมรสุมชีวิตเข้ามากระทบอย่างแรง...(ไม่ขอกล่าว)  ก็ลาออกจากพนักงานดับเพลิง  เข้ามาหางานทำในกรุงเทพ โดยมาสมัครงานที่แรกคือ แถวบางกระปิ  ถนนกรุงเทพกรีฑา  บริษัท โอเลียนตอล  การ์เม้นท์  ในตำแหน่งผู้ช่วยหัวหน้าห้องปัก  จากนั้นก็เปลี่ยนมาอยู่บริษัท ฮงเส็งการทอ  แถว ถนนสุขสวัสดิ์  ในตำแหน่งหัวหน้าห้องปัก  ในตอนนั้นก็รับจ๊อป ตีบล็อค ไปด้วย  จนปัจจุบัน  มาอยู่ที่  บริษัท tk.garment  พระราม 2 ในตำแหน่งทำทุกอย่างเกี่ยวกับงานในห้องปัก  ....ครับผม...จบครับ
คุณไม่สามารถดูข้อความนี้.กรุณา ลงทะเบียน หรือ เข้าสู่ระบบ

[Kriangkraiw]

ฮาเลย แล้วตำแหน่งที่พี่สุเมธออกมาจากฮงเส็ง ก็เป็นลูกน้องผมไปทำแทน 5555

โลกกลมจริงๆครับ

เกรียงไกร

[kalasinpolo]

ท่าน สุเมธ ครับผมก็เคยไปชิมรสชาติที่ออเรียลตอลการ์เม้นท์ ซอย กันซูสซอรีฮีน ถนน กรุงเทพกรีฑา เหมือนกันนะ ตอนปี 2546 สมัยที่ โรงปักอยู่ตรงทางเข้าโรงงาน เเต่อยู่เเค สองเดือน ช่วงนั้นกำลังสั่งเครื่องปักบารูดันพอดี ผมออกก่อน  (ที่ว่าตำเเหน่งผู่ช่วยหัวหน้าห้องปัก นี่เป็นผู้ช่วย คุณนาย ดุลย์นะยะ เหรอครับ ฮ่าๆๆล้อเล่นครับ) โลกกลมเหมือนคุณเกรียงไกรพูด อีกเเหละ ครับ

[wut (JS ปักจักร yasothon)]

ผมไม่ใช่มืออาชีพ และไม่ใช่ปรมาจารย์ ขออณุญาตแชร์ประสปการณ์สั้นๆนะครับ

เริ่มจากเด็กชาวนาเคยแต่ จับจอบจับเสียม จับคันไถ จนทุกวันนี้ก็ยังเป็นชาวนาอยู่ครับ(ชาวนาวันหยุด) เรียนช่างกลโรงงานที่เซาะกราว เทคนิคบุรีรัมย์
จบปวช. เดินทางเข้า กทม.เรียนรามหวังใบปริญญา...ก็ไม่จบ ต่อด้วย มศธ. ก็ไม่จบ เรียน-ทำงาน สุดท้ายก็ได้รับปริญญาผ้าอ้อม 5555 คือได้พบรักกับสาวยโสธรบ้านติดกันกับ คุณสุเมธคนยโสในขณะนั้น
สงสัยเดินตามคุณสุเมธ  ย่อๆเลยแล้วกันครับ หลังจากนั้นได้มาอยู่ ยโสธร ช่วยพ่อตาทำกิจการ ขายจักรเย็บผ้า+รับซ่อม ขายผ้า+ อุปกรณตัดเย็บ
ซ่อมจักรอยู่หลายปี ทำไปทำมา ลองจักรปัก แบบร่อนที่ลูกค้าเอามาซ่อม ลองปักดูแบบร่อนมือ จนลูกค้าชมว่าปักสวย
เเละมีโอกาศสั่งจักรปักคอมพิวเตอร์ให้ลูกค้า ขายไปขายมาได้ฟรี1เครื่องเขาสอนให้อยู่3ชั่วโมงพอปักชื่อเป็น ก็เลยเริ่มทำลองอยู่เดือนกว่างานเยอะทำไม่ทัน ก็เริ่มลง2หัว+1หัว ขาย1หัวเพื่อเอา4หัว
ส่วนเรื่องโปรแกรม ความรู้ ก็ได้จากบ้านหลังแรก sewsense และปัจุบัน thai embครับ ได้รู้จักเพื่อนๆมากมายแม้ไม่เคยเห็นหน้า แม้จะต่างวัย แต่สัมผัสได้ถึงความรัก ความอบอุ่นแบบไม่เคยลืมเลยครับ
ในเวลาต่อมา มีอยูช่วงหนึ่ง งานปักเงียบๆ ก็เลยตัดสินใจไปเรียนสกรีนกับอาจารย์ทอง ณ.หนองบัวลำภู เรียนอยู่4ชั่วโมง พอกลับมางานสกรีนเข้า งานปักก็เข้าทำไม่ทันอีก ก็เลยได้พักงานสกรีนไว้
ถึงตอนนี้รูสึกชอบงานปัก ส่วนงานสกรีนก็รับส่งต่ออีกทีหนึ่งครับ แต่ประสปการณ์ที่สำคัญที่สุดของผมคือ ได้สัมผัสถึงความรัก ความอบอุ่น กันเอง จากบ้านทั้ง2หลังนี้ก็คุ้มค่าสุดๆแล้วครับ
 

[realmadrid_c2]

ของผมไม่มีอะไร วิเศษมากครับ เดิมทีเป็นเด็กเกเร เรียนไม่จบ(ป.ตรี) พ่อแม่ตามใจครับ เอาใจที่สุด
ผมเรียนจริงๆ เก็บหน่วยกิจ ตามเกณฑ์ เลยครับ คือจบ 4 ปีแน่ๆ แต่แล้ว ก็ติดโปรเจ็คจบครับ ไม่จบซะที ลากยาว มาถึง ปีที่ 7 ครับ (เสียเวลาไป 3 ปีเต็มๆกับโปรเจ็ค)

ระหว่าง 3 ปีที่ผ่านมา ก็ไม่ได้ทำอะไรเลยครับ พ่อแม่ โอนเงินมาให้ใช้ อยู่กทม เพื่อรอผมทำโปรเจ็คจบ เท่านั้น...
แต่พ่อแม่ ได้เกิ่น ไว้2-3 ปีแล้วครับว่าจะให้ผมทำงานปัก เมื่อเรียนจบ จนปีสุดท้าย คือปีที่ 7 ผมยื่นเรื่องโปรเจ็คกับ อาจารย์คนใหม่ ถึงจะได้จบครับ

หลังจากนั้น...
ก็เป็น ช่วงเวลาที่ผมเริ่มต้น กับงานปักครับ เมื่อประมาณ 2 ปีก่อน ของเดือนนี้ ผมย้ายไปอยู่บ้านพี่ชาย เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับงานปักครับ ทั้งคุมเครื่องจักร และการออกแบบลายปัก

อยู่ได้สักพักพี่ชายถามว่า จะสั่งจองเครื่องจักร ตอนไหน เพราะจักร ทาจิม่า มันต้องสั่ง จองล่วงหน้าถึง 3 เดือนเลยถึงจะได้เครื่อง
เพราะจักรนี่เขาขนส่งทางเรือจากญี่ปุ่น ด้วยความที่ บ้าหนังเรื่อง "วัยรุ่นพันล้าน" ก็ตอบไปว่า เอาเร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้ครับ

กำหนดกาลงเครื่อง ก็ วันที 7 กุมภาพันธ์ ครับ (จำได้เลยว่า วันที่ 8 คือวันตรุษจีน ตอนนั้นผม กระตือลือล้นมาก ลุกลี้ลุกลนไปหมด แทบไม่ได้นอน งานแรกผมได้งานปักผ้าขนหนู 2 หมื่นตัว)

"ลืมบอกไป ระหว่างนั้น ผมก็เรียนรู้งาน กับโรงงานพี่ชาย และทำโปรเจ็คจบไปด้วยพร้อมๆกันครับ"

พูดถึง วันกำหนดการณ์ ส่งขนส่งเครื่องจักร มาที่บ้านผม  คือวันที่ 7 กุมภาพันธ์
จำได้ว่า บ้านผม รอนานมาก 11 โมงแล้วก็ยังไม่ถึง ทั้งๆที่ ควรจะถึงเช้าๆ โทรตามก็แล้ว กว่าจะรู้ความก็เมื่อประมาณ 10 โมง

คนขนเครื่องจักร 20 หัวของผม เล่าสาเหตุ ที่มาช้าเพราะว่า ขับรถไปชน ตาแก่ปั่นจักรยาน(เมาเหล้า) ตาย

ในใจคิด....

"นี่คือธุรกิจ ที่เรากำลังเริ่ม ทำไมมันซวยอย่างนี้ มันจะเกิดเรื่องแย่ใช่ไหม เราจะเจ๊งใช่ไหม ความกลัวเริ่มครอบงำ ในความคิด"

พอรถขนจักร มาถึงหน้าบ้าน ก็ทำการขนจักรเข้าบ้าน ตาย!!!!

พ่อทำห้อง ช่องเอาจักรเข้า มันแคบไปนิดนึง ทำยังไงดี คนขนจักร ไม่สนใจครับ บอกว่ามันทำอะไรไม่ได้นอกจาก กระแทกจักรเข้าไป 

ผมก็ต้องตามนั้นครับ ดีหน่อยส่วนที่กระแทกคือด้านหลัง มีลอยแผล ขอบๆเล็กน้อย(แต่คงเกิดผลเสียตอนขายต่อล่ะนะ)

ผมรู้สึกว่าบริการไม่ดีเลยครับ ขนจักรเข้ามา ก็ทำกระเบื้องผมแตก ไป 3-5 จุด เป็นอะไรที่คิดมาก อยู่ครับ เพราะ จะมาซ่อมกระเบื้อง ก็กะไรอยู่

ทุกอย่าง ตอนที่ผมฝึกงาน กับโรงงานพี่ชายมา มันได้มาแค่ นิดหน่อยเอง ความรู้สึกตอนนั้น

เห้ย!!! ทำไมเราไม่ตั้งใจ เสาะถาม เสาะรู้ มากกว่านี้

ทำไมอะไรมันยากไปหมด นี่ต้องคุมคน สอนคน ตีลาย แรกๆ คนงานทำไม่เป็น โอ้ยสาระพัดสาระเพ กว่าจะเป็นผมทุกวันนี้ได้ เข้าใจความลำบากเลยครับ

ปัจจุบัน ผ่อนงวดเดือนละ 1 แสน กำหนดผ่อน 2 ปี ตอนนี้ เหลือ อยู่แค่ 4 เดือนก็จะได้จักรตัวนี้มาอย่างถูกต้องแล้วครับ

 

[kalasinpolo]

ประสบการณ์เกี่ยวกับการเข้าวงการปัก ของเเต่ละคนที่เล่ามา เเทบจะดิ้นรนด้วยตัวเองกันอย่างมุมานะ บากบั่นกันทั้งนั้นเลย ดีใจด้วยครับทีทำให้เราๆท่านๆ ได้มีอาชีพ มีฐานะ กันอย่างเห็นๆ นี่เพียงส่วนนึงที่ได้ถ่ายทอดให้ฟัง เเต่บางส่วนที่ผมสัมผัสชีวิตจริงๆ บางคนเข้าสูวงการด้านนี้ถิอว่าจับถูกทางเเละมากด้วยความสามารถครบในอาชีพนี้ทั้งปัก รับซ่อม ซื้อขายจักรมือสอง จนสร้างฐานะการเป็นอยู่ถือว่าสบายเเล้วก้มีเพียงเเต่ท่านเล่านั้นยังไม่เล่าให้เราฟัง หรือยังไม่เปิดเผยตัวตนในเวปนี้  เเละผมก้เชื่อบางคนที่เข้าวงการนี้เเล้ว ทำจนร่ำรวย เเล้วต่อยอดธุรกิจเเนวอื่นก้มีไม่น้อยครับ

[สุเมธ]

ท่าน สุเมธ ครับผมก็เคยไปชิมรสชาติที่ออเรียลตอลการ์เม้นท์ ซอย กันซูสซอรีฮีน ถนน กรุงเทพกรีฑา เหมือนกันนะ ตอนปี 2546 สมัยที่ โรงปักอยู่ตรงทางเข้าโรงงาน เเต่อยู่เเค สองเดือน ช่วงนั้นกำลังสั่งเครื่องปักบารูดันพอดี ผมออกก่อน  (ที่ว่าตำเเหน่งผู่ช่วยหัวหน้าห้องปัก นี่เป็นผู้ช่วย คุณนาย ดุลย์นะยะ เหรอครับ ฮ่าๆๆล้อเล่นครับ) โลกกลมเหมือนคุณเกรียงไกรพูด อีกเเหละ ครับ

  คุณ kalasinpolo  ใช่ คุณ  ประดิษฐ์    ที่ย้ายไปทำที่โรงงาน  นันยาง แถววัดไร่ขิง  หรือปล่าวครับ   ดีใจที่เจอศิษย์เดียวกัน  (โอเรียลตอล)     ใช่ครับ...คุณนายดุลย์ ไม่สบายเป็นโรคปอด  ต้องเจาะรูหายใจที่คอ  ก็เลยเป็นจังหวะที่ผมเข้าไปสมัครงาน  เขาก็รับเลย   ผมอยู่กะเช้า  พี่ดุลย์ อยู่กะกลางคืน   ผมก็ทำได้  2 ปี   ผมก็เลย  หางานใหม่  ก็ย้ายมา ฝั่งธน มาทำกับ  บริษัทบางกอกไพศาล  แถวพระประแดง ก็ เบื่อ หางานใหม่อีก นันยางก็เคยไปสมัคร  ให้เงินเดือน  2 หมื่น กว่า ๆ  แต่ตอนนั้นผมเดินทางลำบากก็เลยยกเลิก    ผมว่า ฝั่งธน ผมทำหมดทุกโรงงานแล้ว หรือว่าผมไม่สู้งาน  งง  ตัวเอง เหมือนกัน   ha ha ha ha.....

[สุเมธ]

ฮาเลย แล้วตำแหน่งที่พี่สุเมธออกมาจากฮงเส็ง ก็เป็นลูกน้องผมไปทำแทน 5555

โลกกลมจริงๆครับ

เกรียงไกร

    ครับผมคุณเกรียงไกร  ผมเป็นรุ่นแรกเลยครับ  ซื้อเครื่อง swf  มาจากสิงค์โปร์  เอามาปักงาน  nike  (ผมนึกในใจ มันจะสวยเหรอ )  และ  คุณสุกิจ  จะให้พนักงานทำงาน วิ่งวนรอบเครื่อง   คือ  ในเครื่องปัก  20  หัว  ให้มีคนคุมเครื่อง  แค่  1 คน     ตอนที่เครื่องปักทำงาน   ให้พนักงานไปใส่สดึงไว้รอที่ด้านหลังเครื่อง  พอเครื่องปักเสร็จก็วิ่ง  มาเอางานที่หน้าเครื่องออก  เขาคิดได้อย่างไร  คือจะไม่ให้มีเวลาพักเลย   ผมพยายามอธิบายมันลำบากมากน๊ะครับท่าน  สุกิจ บอกว่าผมเป็นเจ้าของ  ต้องฟังคำสั่งและต้องปฏิบัติให้ได้ตามคำสั่งผม   ผมก็ลองทำตามคำบัญชา  สักพักลูกน้องผมเริ่มทยอยลาออก ทีละ คน  2 คน  ผมก็ไปบอก สุกิจว่า ตามที่ท่านสั่ง  เด็กมันทำไม่ได้ครับ ขอให้เปลี่ยนแนวการทำงานใหม่  มันบอกว่า  ถ้าทำไม่ได้ก็ลาออกไป  หลังจากวันนั้นผมก็ลาออกเลยครับ     ปัจจุบัน  ลูกน้องคุณเกรียงไกร  ยัง  อยู่หรือปล่าวครับ ....

[Kriangkraiw]

ถ้าพี่สุเมธออกมานานแล้วคงไม่ใช่ลูกน้องผมครับ ลูกน้องผมเพิ่งเข้าไปทำได้เกือบปีเองครับ ตอนนี้ยังทำอยู่ครับ แต่ตำแหน่งเดียวกันเลย
ไม่รู้เหมือนกันครับว่ายังคงทำงานแบบที่คุณสุเมธเจอมาหรือเปล่า แต่น่าจะเปลี่ยนนะครับ คน ไม่ใช่เครื่องจักร เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีล้า

เกรียงไกร

[สุเมธ]

ผมไม่ใช่มืออาชีพ และไม่ใช่ปรมาจารย์ ขออณุญาตแชร์ประสปการณ์สั้นๆนะครับ

เริ่มจากเด็กชาวนาเคยแต่ จับจอบจับเสียม จับคันไถ จนทุกวันนี้ก็ยังเป็นชาวนาอยู่ครับ(ชาวนาวันหยุด) เรียนช่างกลโรงงานที่เซาะกราว เทคนิคบุรีรัมย์
จบปวช. เดินทางเข้า กทม.เรียนรามหวังใบปริญญา...ก็ไม่จบ ต่อด้วย มศธ. ก็ไม่จบ เรียน-ทำงาน สุดท้ายก็ได้รับปริญญาผ้าอ้อม 5555 คือได้พบรักกับสาวยโสธรบ้านติดกันกับ คุณสุเมธคนยโสในขณะนั้น
สงสัยเดินตามคุณสุเมธ  ย่อๆเลยแล้วกันครับ หลังจากนั้นได้มาอยู่ ยโสธร ช่วยพ่อตาทำกิจการ ขายจักรเย็บผ้า+รับซ่อม ขายผ้า+ อุปกรณตัดเย็บ
ซ่อมจักรอยู่หลายปี ทำไปทำมา ลองจักรปัก แบบร่อนที่ลูกค้าเอามาซ่อม ลองปักดูแบบร่อนมือ จนลูกค้าชมว่าปักสวย
เเละมีโอกาศสั่งจักรปักคอมพิวเตอร์ให้ลูกค้า ขายไปขายมาได้ฟรี1เครื่องเขาสอนให้อยู่3ชั่วโมงพอปักชื่อเป็น ก็เลยเริ่มทำลองอยู่เดือนกว่างานเยอะทำไม่ทัน ก็เริ่มลง2หัว+1หัว ขาย1หัวเพื่อเอา4หัว
ส่วนเรื่องโปรแกรม ความรู้ ก็ได้จากบ้านหลังแรก sewsense และปัจุบัน thai embครับ ได้รู้จักเพื่อนๆมากมายแม้ไม่เคยเห็นหน้า แม้จะต่างวัย แต่สัมผัสได้ถึงความรัก ความอบอุ่นแบบไม่เคยลืมเลยครับ
ในเวลาต่อมา มีอยูช่วงหนึ่ง งานปักเงียบๆ ก็เลยตัดสินใจไปเรียนสกรีนกับอาจารย์ทอง ณ.หนองบัวลำภู เรียนอยู่4ชั่วโมง พอกลับมางานสกรีนเข้า งานปักก็เข้าทำไม่ทันอีก ก็เลยได้พักงานสกรีนไว้
ถึงตอนนี้รูสึกชอบงานปัก ส่วนงานสกรีนก็รับส่งต่ออีกทีหนึ่งครับ แต่ประสปการณ์ที่สำคัญที่สุดของผมคือ ได้สัมผัสถึงความรัก ความอบอุ่น กันเอง จากบ้านทั้ง2หลังนี้ก็คุ้มค่าสุดๆแล้วครับ
 

   
            สำหรับคุณวุฒิ  ยินดี และ ดีใจ ทีมีอุดมการณ์ เดียวกัน สู้ ๆ ขอให้รำ่รวย ๆ ๆ ๆ ๆ