ปีแรกของการปัก พ่อแม่ รับงานให้ ผมก็ทั้งพิมทั้งปัก ปีที่2-8 มีผุ้ช่วยพิมพ์และปักมาตลอด
ปีที 8 ที่ผ่านมา ผมรับรู้ได้เลยว่างาน มันน้อยลงอย่างไม่เคยเจอมาก่อน อาจเป็นเพราะเศรษฐกิจ และนโยบายของแต่ละโรงเรียน
บางโรงเรียนเปลียนไปใช้ป้ายโละหะ บางโรงเรียนให้ใส่ชุดไทยบ้าง ชุดประจำจังหวัดบ้าง ชุดพละบางโรงเรียนเขาก็ไม่ปักกัน
ถามว่าเหนื่อยไหมสำหรับหน้านักเรียน ขอตอบเลยว่าเหนื่อยมาก แต่ก็อย่างทีคุณ tongtawee บอก มีงานให้ทำดีกว่าไม่มี (ผมเคยตกงานตั้งเกือบครึ่งปี เงินที่สะสมหรอยหรอแทบหมด)555+
ปีนี้คงจะเป็นปีที่ความซวยมาเยือนผมแล้วครับ ตอนนี้ยังหาผู้ช่วยปักยังไม่ได้เลย ผู้ช่วยที่แสนเก่งของผม เขาไปได้งานอย่างอื่นซะแล้ว

ความซวยใน่ช่วงหน้านักรียนของผมอยากจะโม้ครวาวๆก็คือ มีทั้งโปรแกรมล่ม คอมพัง เบลอปักลงสดึง ผักผ่อนน้อยโหมงานจนตัวเองไม่สบาย
แต่ทุกปัญหาก็สามมารถผ่านมาได้ทุกปี ผมยังไม่ตาย ผมยังหายใจอยู่ และผมยังคงต้องต้อสู้กับหน้านักเรียนไปอีกยาวไกล