
ส่วนผม ไม่มีความประทับใจใดๆเป็นกรณีย์พิเศษ เพราะยิ่งเราพยายามทำไปการพัฒนาก็มีขึ้นเรื่อยๆ สิ่งที่พยายามทำเสมอคือ ทำอย่างไรงานปักเราจะสวยเหมือนงานที่เขาปักมาจากกรุงเทพ เพราะเมื่อก่อนที่ทำงานปัก ลายปักส่วนใหญ่ที่เขาเอามาเป็นตัวอย่างเขาจะบอกว่าปักมาจาก กทม. มีครั้งหนึ่งที่ปักงานไปให้ลูกค้า คนเเห็นแล้วถามว่าปักมาจากไหน ลูกค้าบอกว่าปักมาจากบ้านเรานี้แหละ ลูกค้าบอกว่าคนชมเขาบอกว่า "อู้ปักสวยกว่างานมาจาก กทม.อีก" นั่นเป็นจุดหนึ่งที่ทำให้รู้ว่าเราทำงานพัฒนาขึ้น
-ใครจะชมว่าจักรบารูดันปักสวย จักรทาจิม่าปักสวย จักรแฮปปี้ปักสวย จักรSWF จักรโตโยต้า ปักสวย ผมใช้เครื่องจีนปักงานให้คนที่ใช้จักเหล่านี้ ก็ไม่เคยเห็นใครบอกว่างานที่ปักไปจากเครื่องจีนของผมไม่สวยสักคน นะ(หรือเขาไม่กล้าบอกก็ไม่รู้)
-ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่การที่เราพยายามพัฒนาและเข้าใจในสิ่งที่เรามีอยู่ ปากกาด้ามเดียวกันให้คนร้อยคนเขียน ลายมือที่เขียนออกมาย่อมมีความสวยความขี้เหร่แตกต่างกันไป ทั้งที่เขียนมาจากปากกาด้มเดียวกัน
-จักร ทุกเครื่องทำงานเหมือนกันคือ เข็มทำหน้าที่ย้ำขึ้นลง แต่ตัวที่ทำให้เกิดลายปักตามต้องการ คือ การเคลื่อนตัวของเฟม และ เราจะมีวิธีทำอย่างไรให้เฟมจักรของเราเกิดการเคลื่อนตัวให้จักรปักงานออกมาได้สวย นั่นคือคนที่ใช้จักรต้องคิดและหาวิธี พอๆกับเราจับปากกาเขียน ทำอย่างไรเราจะเขีนยได้สวยเหมือนเขา เป็นต้น
-ทุกๆคนก็ย่อมมองหาสิ่งที่ดี และ อยากได้สิ่งที่ดี แต่เมื่อสิ่งที่ดีต้องสรรหามาด้วยมูลค่าราคาเงินที่แพง ทำอย่างไรเราจะพัฒนาศักยภาพในสิ่งที่เรามี เพื่อให้สามารถทำงานได้ดีและสวยเทียบเท่าของราคาแพง นั่นแหละครับคือสิ่งที่ต้องคิดและพยายามทำสำหรับผู้มีงบน้อย...เด้อ
