ThaiEMB.com สังคมแห่งมิตรภาพ และการแบ่งปัน

แชร์ประสบการณ์สำหรับเจ้าของกิจการนะครับ
(ท่านใดเป็นลูกจ้าง อยากให้เม้นท์เต็มที่ ผมอยากฟังมุมมอง)

....สมัยก่อน ลูกอีสาน ลูกชาวนา เข้ากรุงหางาน เพราะต้องส่งเงิน
ทำงานขยัน อดทน ไม่บ่น เจ้านายต่อว่า ไม่พอใจก็อดทน เพราะดีกว่า "ทนอด"
คนที่หัวก้าวหน้า ก็ขยันเก็บเงิน จนเป็นเถ้าแก่เอง ก็มีให้เห็นเยอะ

.... สมัยนี้ ยุค Lotus , 7-eleven บุกอีสาน ลูกชาวนาเริ่มผันเป็นลูกพ่อค้าแทน
ชาวบ้านที่มีสวน มีนา ก็ขายแล้วเปิดร้านขายของ ,ซักรีด ,ร้านอาหาร เพราะสบายกว่าทำนา
ลูกชาวนา เรียนจบเข้ากรุง เพื่อหาประสบการณ์ หาแฟน!
ส่งเงินกลับบ้างแต่ไม่เดือดร้อนมาก ขนาดตกงาน ยังขอเงินที่บ้านส่งมาเป็นค่ากินค่าอยู่ช่วงรองานได้เลย
เจ้าของกิจการ ถ้าตำหนิ หรือ มีงานให้ทำมากๆ ลูกจ้างเหล่านี้จะลาออกทันที
งานยุค Internet หาง่าย เด็กเหล่านี้แค่อยากหางานเพื่อมีเงินใช้จ่ายไปวันๆเท่านั้น สักวันเค้าก็จะกลับบ้านอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องอดทนเพื่อความก้าวหน้า

ท่านใดมีประสบการณ์ หรือ คำอธิบาย สำหรับเด็กทำงานสมัยนี้ เชิญแลกเปลี่ยนได้นะครับ

ป.ล. ท่านใดมีวิธีมัดใจเด็กให้อยู่นานๆ ขอคำแนะนำด้วยครับ :065:
ผมลองทำหมดเท่าที่คิดได้ ให้รายได้เยอะๆ ให้อิสระการทำงาน ให้สวัสดิการ
และมีความคิดว่า ใครเก่งๆก็จะให้เป็นเจ้าของร่วม  แต่...เด็กทำงานก็ยัง :064:

gen Y ครับ 555

เป็นทุกที่นะคะ ในออฟฟิตก็มีเยอะแยะ ทำงานแป๊บๆ ลาออก โดยเฉพาะเด็กรุ่นหลังๆ เพิ่งจบนัดสัมภาษณ์เรียบร้อยก็เบี้ยวไม่มา ไม่แจ้ง หายไปเลยซะงั้น มีแบบนี้เยอะค่ะ

จำได้ว่าช่วงอาจารย์เจไม่สบายเข้า รพ ตอนนั้นกำลังคิดหาร้านที่มีบริการส่งของกระเช้าดอกไม้ผลไม้แต่หาไม่ได้เลยค่ะ เลยลองโทรไปบลูสปอร์ตเพราะเราซื้อจักรกับเค้าสองตัว เลยลองปรึกษาดูว่าพอจะมีเด็กวิ่งส่งของให้ได้มั้ย เดี๋ยวให้ค่าเหนื่อย เค้าบอกเลยว่าเด็กที่นี่ไม่มีหรอก งานหนักไม่เอา งานเบาไม่สู้ เพราะอยู่บ้านก็มีกิน จะให้ทำงานทีก็แทบจะต้องขอร้องกันเลย ถึงจ้างให้เงินพิเศษพวกนี้ก็ไม่เอาหรอก มันเหนื่อย ฟังแล้วก็อืมม ขนาดนั้นเลยเหรอ เด็กสมัยนี้เป็นแบบนั้นจริงก็อยู่ยากนะคะ  ^-^

เป็นเหมือนกันทั่วโลกครับ แก้ยากครับ
แต่สิ่งหนึ่งที่เราขาดมากกว่าประเทศอื่นคือ ความรับผิดชอบต่อหน้าที่
ประเทศอื่น ถึงแม้จะขี้เกียจทำงานขนาดไหน แต่เค้ารับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองให้ไม่ขาดตกบกพร่อง
ดูอย่างยุโรป ยังไม่ถึงเวลาเปิดร้านเค้านั่งเล่น นั่งคุยกัน เรายืนรอนอกร้าน หนาวยังไงก็ไม่ยอมเปิด
แต่พอได้เวลาตรงเป๊ะ เค้าทำงานกันอย่างกับคนละคนที่เราเห็นเมื่อกี้ครับ
ถึงแม้ไม่มีใจบริการเหมือนอย่างทางฝั่งเอเชีย แต่ก็ ทำหน้าที่ ได้ครบถ้วนครับ

เกรียงไกร

55 ผมเขียนบ่นกะ พี่พงษ์ตั้งแต่เว๊ปโน้น

ชินแล้วครับ  ทำไหวก็ทำ ไม่ไหวก็พอ  เดี๋ยวนี้รับคนงานถือสุภาษิต คบเด็กสร้างบ้าน  ทำๆเลิก คนเดียวไม่พอ ยุอีกคนตามไปด้วย

ทำใหญ่โต วางเป็นระบบ มาตกม้าตายเรื่องคนนี่แหระครับ

ปล. แถวบ้านผมจะทำงานโรงงาน + ห้าง (ถ้าเลือกได้แม้เงินน้อยกว่า) เพราะงานสบาย สวัสดิการดี อยู่ห้องแอร์(ห้าง)

น่าจะเข้า Gen I แล้วนะ

ต้องปรับตัวนะครับผม

ครับ ต้องปรับตัว

ไม่ตายหรอกครับ เพียงแต่ยังปรับทัศนคติเดิมๆ กับคนรุ่นใหม่ไม่ทัน

ลองอ่านในนี้ดูครับ

http://pantip.com/topic/30807680

คนลาว พม่า กัมพูขา อื่นๆ เข้ามาทำหน้าทีแทนคนอืสานในสมัยก่อนซะเล้ว คนอีสานขยันเรียนมากขึ้น ทำงานโรงงาน บริษัท ห้างร้าน ที่สบายขึ้น  บางส่วนผันตัวเองเป็นเถ้าแก่เยอะเเยะจากอดีตที่เป็นลูกจ้าง  ธุรกิจในบ้านเรามีหลากหลายขาดเเรงงาน ก็เลยกระจายเเละสามารถเลือกงานที่ตัวเองชอบได้  ตลาดนัดมีมากมายทั่วทุกมุมชุมชนทุกวัน คนก้ชอบอิสระไปขายของเอง   ผับ บาร์งานสบายหาเงินง่าน เที่ยวไป ดื่มไปคนก็ชอบทำงานนี้  เศรษกิจดีขึ้นหาง่ายขึ้น (ค่าเเรงสูงขึ้น)ทางบ้านไม่ค่อยเดือดร้อน คนก็คิดว่าไม่จำเป็นต้องอดทนเพื่อเงินเมื่อลำบากหรือไม่ชอบพอในงานนั้นๆ ก็เปลี่ยนงาน ช่างก่อสร้างแต่ก่อนแรงงานคนอิสาน เดี่ยวนี้แรงงานก่อสร้างเป็นกัมพูชา คนอิสานเป็นหัวหน้างานรับเหมารายย่ยอยรับต่อเติมกันมากชึ้น ผมก็เป้นคนอิสาน มองออกหลายอย่างครับ ลองฟังจากคนอื่นดู ครับ กระทู้หลังผมจะเอามุมมองเจ้านายระดับหลายพันล้านที่ผมรับใช้ใกล้ชิดมาเล่าให้ฟังว่าท่านมองอย่างไร

คนอีสานอายุ 40 ปีup จะผ่านความยากจนมาเสียส่วนมาก ทำให้ต้องอดทน ด้วยความอดทนนี่เองที่ทำให้คนอีสานในวัยนี้ผันตัวเองไปเป็นระดับหัวหน้างาน ในหลากหลายองค์กร หรือเป็นเจ้าของกิจการในหลากหลายอาชีพท้่วประเทศ ความสำเร็จที่พาให้คนวัยนี้มายืนอยู่ในตำแหน่งนี้ได้คือ ความอดทน แต่เด็กไทยวัย 25 ปีลงมาไม่ว่าจะมาจากอีสาน หรือจากใหนฯของเมืองไทย มีความอดทนต่ำ แต่มีจินตนาการสูง เนื่องจากเทคไนโลยี่ในปัจุบันทำให้เขารับรู้ข่าวสารมาจากทุกสารทิศ และคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกตลอดเวลา เวลาสมัครงานจึงได้ยินเด็กถามว่าเงินเดือนเท่าไหร่ มีสวัสดิการอะไรบ้าง ครั้นนายจ้างถามทำอะไรเป็นมาบ้าง คำตอบที่มักได้ยินคือ ไม่เป็นอะไรเลย นี่คือเด็กไทยในสมัยนี้ ตอนนี้คน พม่า ลาว กัมพูชา เวียดนาม วิ่งตามหาโอกาสเหมือนคนอีสานวัย 40 up ที่เคยวิ่งหาโอกาสให้กับตนในสมัยก่อน ด้วยความอดทน ไม่ว่าที่ใหนฯที่เขาบอกว่าดี คนอีสานไม่เคยห่วงหรือกลัวถึงความยากลำบากในที่ฯจะไป เช่นกันเพื่อนบ้านทีมาหาโอกาส ไม่ว่าจะเป็น พม่า ลาว กัมพูชา เวียดนาม   เขาทำงานด้วยความมุ่งมั่น และอดทน ถ้าหากนายจ้างบอกว่าคนงานไทยไม่ไหวแล้ว คงจะเห็นคนงานไทยออกไปหางานในประเทศเพื่อนบ้านเราแทน เหตุเพราะพ่อแม่มีกินมีใช้ไม่ขัดสน มีรถยนต์ใช์ และนอนห้องแอร์ เลยไม่ค่อยรู้จักความลำบาก ความอดทนเลยต่ำ

ผมก็เจอปัญหาเดียวกันนี้เลย จนเบื่อเลิกจ้างคนไปแล้ว ทำกันเองกับแฟน ทำเ่สที่จะทำได้ครับ ไม่เน้นปริมาณ ราคาถูกๆจำนวนมากไม่ทำครับ ไม่ใช่ว่าหยิ่งแต่ทำไม่ไหวครับ เดี่ยวนี้เด็กรุ่นใหม่เขาทำKFC. Mc 7-11. เลยหาคนงานยากครับ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ที่แชร์ประสบการณ์กัน

อยากฟัง คอมเม้นท์ของ คนงาน , ลูกจ้าง บ้างจัง ;)

ร้านค้าหรือธุรกิจเล็กๆ ลูกจ้างจะไม่ชอบอยู่หรือไม่ก็อยู่ไม่ทน ถ้าลูกจ้างอายุระหว่า 18-30 ปี เขานิยมที่จำทำงานโรงงานใหญ่ๆมีพนักงานเยอะ มีเพื่อนเยอะ ได้แต่งตัวอวดกัน หรือมีสังคมหนุ่มสาว กลุ่มใหญ่ ถ้าทำงานร้านเล็กๆเขามักจะไม่ชอบ เพราะเขารู้สึกว่ามันไม่คึกครื้น  แต่ก็แปลกครับ โรงงานใหญ่ก็เจอปัญหาแรงงานขาดแคลนเช่นกัน ต้องการ 1000 คน จะมีอยู่หรือหมุนเวียนเข้าออก ที่มีอยู่นับได้ ไม่เกิน 80 เปอร์เซนต์ยังขาดอยู่ดี วัยรุ่นส่วนหนึ่งไปอยู่ในเรือนจำเยอะมาก ต้องโทษคดียาเสพติด แรงงานวัยนี้ก็ขาดหายไป โรงปักขนาดเล็กๆ จึงไม่ค่อยพึ่งลูกจ้างครับปัญหานี้ทั้งนั้น ทำเอง ได้เท่าไรก็เอา เหมือนท่าน ken กล่าว ครับ

จังหวัดผมนี่คนไทยไม่มีให้จ้างเลยครับ เขาไปทำโรงแรมกันหมด ต้องจ้างแต่พม่า พม่าเดี๋ยวนี้เลือกงานและเรื่องมากสุดๆ มีปัญหาเรื่องการเดินทาง ที่อยู่ เวิคเพอมิท เวลาทำงานไม่ตรงกับแฟน เชื้อชาติ(พม่าเขามีหลายเชื้อชาติครับ เห็นเป็นพม่าเหมือนกันแต่เชื้อชาติไม่ถูกกันก็มีเยอะครับ)     ???
ผมติดป้ายหน้าร้านผมเป็นภาษาพม่าว่ารับสมัครงาน เขาก็วาดฝันไว้สวยหรูว่าเป็นร้านขายเสื้อ วันๆก็เดินไปบอกลูกค้าว่ากี่บาท ลูกค้าไม่มีก็นั่งเฉยๆ พอเข้ามาทำจริงแล้วผมให้สกรีนตลอดเวลา ไม่สกรีนก็พับเสื้อ ใส่เสื้อเข้าแป้น
แล้วพม่าส่วนมากที่มาสมัครพูดไทยไม่ค่อยได้ แต่เรียกร้องเงินเดือนสูง ตอนนี้วันละ 300หาพม่าพูดไทยได้ยากละครับ จนผมหัดพูดภาษาพม่าสั่งงานลูกน้องเองได้ละ
หลักการรับลูกน้องของผมนี่แต่ก่อนผมเคยวางแผนไว้สวยหรูว่าให้เงินเดือนเยอะ สวัสดิการดี เดี๋ยวลูกน้องก็อยู่กับเราไปนานๆ และทำงานอยางมีประสิทธิภาพ อยู่ไปนานๆยิ่งให้เยอะก็ยิ่งขี้เกียจ ผมเลยเปลี่ยนเป็นให้ค่าแรงคิดเป็นรายวัน หาคนให้ได้ปริมาณไว้ก่อน วันที่ไม่มีงานค่อยให้หยุดงาน ขายฝันให้สวยหรู (เพราะพวกเขาชอบอยู่กับความฝันอยู่แล้ว)ว่าอยู่ครบปีแจกทอง 1 บาท

Idea ดี

ขายฝัน เพราะคนเหล่านี้ไม่อยู่กับความจริง

เค้าไม่คิดอนาคต คิดแค่วันนี้

รับเยอะ เป็นเรื่องดี เพราะงานต้องใช้คน

ต้นทุนค่าแรงเราก็เยอะ แต่ดีกว่าไม่มีคนทำ

เราขายดี งานเยอะ เค้าบ่นเหนื่อย
ถ้าขายไม่ดี งานน้อย เค้าบ่นคอมน้อย

คนที่รับผิดชอบจริงๆ หายากมากๆในสมัยนี้

อยากฟัง คนงาน , ลูกจ้าง มาแสดงความเห็นในมุมเค้าหน่อย
เผื่อนายจ้างอย่างเราจะได้ตาสว่าง   :065:

ไม่ต้องกลัวครับ ตอนนี้เด็กขี้เกียจทำงานหนักเพราะว่ามีงานสบายได้เงินเยอะอยู่มาก
แต่  ทุกคนไม่รู้ว่าหนีที่ตัวเองก่อขึ้นกำลังจะเล่นงานอยู่ทั้งค่ารถค่าบ้านค่ากินค่าเทียวค่าบัตรกำลังจะตามมา
หนี้ภาคครัวเรือนเพิ่มขึ้นจนหน้าตกใจ เดินผ่านกันสิบคนเป็นหนี้ เก้าคนแล้ว
อีกไม่นานจะกลับมาเป็นเหมื่อนเดิม

ทำไมทำงานนักเรียนแล้วไม่เรียกใช้บริการเด็กนักเรียนละครับ ปิดเทอมเด้กว่าง เปิดก็ไปเรียน
แม้เวลาทำงานบางโรงเรียนเปิดเร็ว เราก็แย่เพราะขาดคน แต่วางงานดีๆก็ยังพอไหวนะครับ
  เด็กที่อยากช่วยครอบครัวยังมีนะครับ แม้ว่าต้องฝึกงานเด็กใหม่ทุกปี แต่ยังดีกว่าไม่มีคนให้ใช้งานครับ

ใช่ครับ Part Time รับง่าย  ยิ่งช่วงปิดเทอม

ตอนนี้ Part Time ก็รับเผื่อๆ ไว้หลายคนครับ

เด็กพวกนี้อยากมีรายได้ แบ่งเบาครอบครัว แถมเราได้เด็กมีวุฒิสูงกว่าเด็กที่ทำ Full Time ปกติอีก

แต่ งานปักต้องฝึกฝน ไม่ใช่แค่ปักเป็น ต้องชำนาญด้วย

เด็ก Part Time ติดข้อจำกัดนี้ครับ

2 ข้อสุดท้ายนี่แหระครับ  ถึงไม่อยากฝากผีฝากไข้
ปัญหาของเด็ก นร ที่เจอ (แต่ก็ยังต้องรับไว้เช่นเดิม)
1 เวลา กว่าจะฝึกชำนาญ รรเปิด พอดี  --- เอามาฝึกก่อนก็ต้องปิดเทอมต้นๆ ก็นั่งเฉยๆ เพราะงานยังไม่มา (งานมาเยอะปลายเมษา)
2 อารมณ์  เด็กไม่มีภาระรับผิดชอบ ถ้าไม่ถูกใจ/พอใจ ก็ไม่ทำ ยังมีพ่อแม่ขอเงินได้
3 ต้องเป็นกลุ่ม อยู่เดี่ยวๆ มักไม่ทน แต่ถ้าไปไปเป็นกลุ่มเหมือนกัน ฮา
4 สงกรานต้องหยุด เผลอๆ หยุดจนไม่กลับ (มักขอเบิกเงินไปก่อน)

เด็ก นร ยังงัยก็ต้องรับ อย่างน้อยมาแบ่งเบาภาระเราได้บ้างไม่มากก็น้อย  แต่สมาชิกท่านใดมีแนวทางในการบริหารเด็กมาแบ่งปันประสบการณ์ขอความกรุณาด้วยนะครับ

เด็กที่ขยันก็มี ผมโชคดีทำงานมา 3 ปีแล้ว แต่ปีหน้าไม่มาแล้วเพราะไปมหาลัย

เคยจ้าง เด็กนักเรียนมาทำ Part time อยู่ปีหนึ่ง แต่ปัญหาคือ ตอนช่วงใกล้เปิดเทอม จะมีข้อแม้ว่าต้องไปรายงานตัว ไปซื้อชุด+หนังสือ ฯลฯ
ทำเอาวุ่นเลยครับ ตอนที่เค้าลาไป :(

(http://images.tapatalk-cdn.com/15/05/19/4db75ea6407fc21a5953afc528478d4c.jpg)อยากตอบอยู่ค่ะ แต่อ่านเม้นท์ไม่ได้อ่ะค่ะ