เเชร์ประสบการณ์ ว่าทำไมเเต่ละท่านถึงได้เข้าสู่อาชีพงานปัก งานสกรีน กันครับ

[องค์ชาย]

อยากฟัง ประสบารณ์ของเเต่ละท่านครับ

[องค์ชาย]

เริ่มจากผมละกัน จริงๆเเล้ว ผมไม่เคยสนใจ เเละไม่ค่อยรู้จักอาชีพนี้ซะด้วยซ้ำ เริ่มจากปี 23 เข้ากรุงเทพมาเรียนราม ครั้งเเรกไปขอพักที่วัดเทพลีลาหน้ามหาลัย เเล้วออกหางานทำ ได้งานเป็นเด็กเสริฟแถวๆคลองตัน(ครั้งเเรกของอาชีพนี้) ทำวันเเรกก็เกิดปัญหา โดนไล่ออก เหตุเพราะไม่เข้าใจในระบบ ว่าติ๊บรวมติ๊บส่วนตัวคืออะไร พอดี มีหมอนวดที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมานั่งทาน เเล้วเอาเเบ๊งค์ร้อยยัดใส่มือ ผมก็ยัดใส่กระเป๋าเลย ด้วยไม่รู้ว่ากฎของร้านคือติ๊บรวมเท่านั้น
(เดี๋ยวมาต่อครับ ลูกค้ามา)

[Kriangkraiw]

ผมโตมาก็เห็นช่างปักร่อนสะดึง ช่างตัดเสื้อผ้าเทเลอร์ครับ

เมื่อสี่สิบกว่าปีที่แล้ว แต่ก่อนย่านวงเวียนใหญ่ จะมีร้านตัดเสื้อผู้ชาย หรือร้านเทเลอร์เยอะมาก พอๆกับย่านสะพานควาย
บรรยากาศ**ช่างตัด ช่างเย็บแต่ละย่านจะ***เหมือนช่างกลปทุมวันกับช่างกลอุเทน ที่ไม่ค่อยกินเส้นกันระหว่างสองย่านครับ
แต่ก็มีบางกลุ่มเป็นเพื่อนกัน สนินสนมเฮฮากัน ได้ยินคุณแม่เล่าให้ฟังนะครับ
เป็นงานประเภทแฟชั่นฮิปปี้ กางเกงยีนขาบาน เสื้อลายๆเหมือนเสื้อพวกเจ้าพ่อชอบใส่
พอมีงานเสื้อผ้า ก็มีมาตัดชุดซาฟารี ก็จะมีงานปักโลโก้
คุณแม่ก็เริ่มรับช่างปักร่อนสะดึงเข้ามา มาทำที่ร้านบ้าง รับงานไปทำที่บ้านบ้าง
จนมีช่างร่อนสะดึงรวมๆกัน 30 กว่าคน
ทำไปไม่กี่ปี จนเมื่อปี 1979 เป็นจุดเริ่มต้นของเครื่องปักคอมพิวเตอร์
ตอนนั้นคุณแม่ไม่มีความรู้อะไร มีเจ้าของบริษัทหิ้วกระเป๋าเข้ามาเสนอขายเครื่องปักให้
คุณแม่ก็เลือก 2 หัว โดยดูจากกระดาษแผ่นเดียว วางเงินมัดจำไป
เป็นเครื่องแรกในย่านวงเวียนใหญ่ในยุคนั้น และเข้าใจว่าเป็นร้านรับปักที่เปิดเป็นหน้าร้านยุคแรกๆ
ผมยังจำได้ดี วันที่เครื่องมาส่งผมเรียนหนังสืออยู่
คุณแม่ให้ก๋งมารับผมกับน้องสาวไปเบิกเงินในธนาคารออมสิน
เป็นเงินไม่กี่พันบาท เพื่อมาวางเงินดาวน์
คุณแม่ปลูกฝังเรื่องวินัย ความซื่อสัตย์มาโดยตลอด
ค่างวดไม่เคยผิดนัด รวบรวมให้ครบทุกงวด บางเดือนอย่างที่บอกไป
แบงค์ไม่มีติดบ้านเลยตอนเค้ามาเก็บค่างวด คุณแม่ก็ต้องจ่ายไป

และก็รับปักเรื่อยมา ตอนนั้นเป็นยุครุ่งเรืองของช่างตีบล๊อคแบบม้วนเทปกระดาษเจาะรู
จ่ายค่าบล๊อคกันเดือนนึงจากหลักพัน เพิ่มเป็นแสนๆ มอเตอร์ไซค์วิ่งกันวันละหลายเที่ยว ส่งช่างกันประมาณ 3 เจ้า
ค่าบล๊อคเข็มละ 25สตางค์ 20 18 15 12 10 สตางค์ ลดหลั่นลงมาตามยุค
จนปีต่อๆมาก็ลงเครื่องเพิ่มเป็น 3 หัว 6 หัว 15หัว 20 หัว จนมีประมาณ 20กว่าเครื่อง

ผมเติบโตมาจากเด็กตึกแถว เครื่องทั้งหมดก็ไปไว้ในตึกแถวด้านหลังร้าน แบ่งเป็นห้องๆ สองเครื่อง สามเครื่องบ้าง กระจายกันไป
คนแถวบ้านก็ดี เห็นคุณแม่เป็นคนสู้งาน ขยัน อดทน ไม่มีใครไปร้องเรียนเรื่องรบกวนการนอน เพราะทำงานกันตลอดคืน ตลอดวัน
แต่เราก็ทำห้องกระจก ปิดเสียง ติดชานอ้อยเก็บเสียงอย่างดี เครื่องสมัยก่อนเสียงดังขนาดไหน ท่านที่ใช้อยู่ก็ทราบ
ผมถือว่าโชคดีมากที่ไม่มีใครไปร้องเรียนซักคน เอื้อเฟื้อ เกื้อกูลกันมาโดยตลอด

พอมีเครื่อง ผมกลับมาจากโรงเรียนก็ช่วยทำงาน ตัดด้ายบ้าง ขึงสะดึงบ้าง กดเครื่องบ้าง รับงานบ้าง

***ตีบล๊อคบ้าง อยากช่วยลดรายจ่ายเรื่องค่าบล๊อค แต่ก็ตกใจเรื่องค่าโปรแกรม และสะดวกเวลาแก้บล๊อคเองไม่ต้องรอส่งไปกลับ
บางวันกลับมา อาบน้ำ กินข้าว ลุยตีบล๊อคถึงเที่ยงคืนตีหนึ่งก็มี ยังเด็กไม่ได้คิดไรมาก เกมส์ก็ไม่ได้เล่น
ติดนิสัยมาตั้งแต่เด็กแล้ว เพราะคุณแม่ไม่ค่อยมีตังค์ เลยไม่ได้ซื้อของเล่นให้เล่นตั้งแต่เด็ก
ของเล่น คุณแม่ไปเก็บผักที่แม่ค้าทิ้งตามตลาด มาให้เราหั่นเล่น คนเล่นในหม้อ พอดีมีน้องสาวก็เล่นกันไปได้ตามประสาเด็ก
สมัยก่อน ฮอลล์ 3 เม็ดบาท ผมก็อยากกิน ให้น้องสองเม็ด บางทีเม็ดที่สามกัดแบ่งกันคนละครึ่ง
ที่ชอบสุดคือ คอร์ลิฟินซี 4 เม็ดบาท แบ่งกันลงตัวดี 555***

ตอนหน้านักเรียนสนุกที่สุด เหนื่อยที่สุด รับงานวันนึงเป็นสิบกระสอบใหญ่ ไม่ได้หลับได้นอน
รับงานนักเรียนนายร้อยตำรวจ ต้องจัดชุดอาร์ม ตรวจทานชื่อ แพ๊คของ
รับงานปักผ้าขนหนูเชลส์ นอนหลับกันบนผ้าขนหนู ฝุ่นเต็มบ้าน แพ๊คผ้าขนหนูเป็นซองๆ ที่เอาไปแจกตามปั๊ม
มีอีกหลากหลายงานครับที่ประทับใจ เล่าไม่มีวันหมด
ประสบการณ์ระทึก ตื่นเต้น ลูกค้าท้าต่อยหน้าร้าน ลูกค้าจะพังประตูมาเอางานจนประตูบุบ โดนตำรวจจับ ฯลฯ

ทุกสิ่งทุกอย่าง หล่อหลอมเรามา ให้สู้ชีวิต
ไม่มีอะไรที่เราแก้ปัญหาไม่ได้ เพียงแต่เราอาจต้องเสียอะไรไปบ้างในวันนี้
เพื่ออาจจะได้ในอนาคตอยู่ที่เราเลือก เราปฏิบัติครับ

ผมถึงเข้าใจลูกค้าดี เวลาประสบปัญหา อุปสรรคทั้งหลายแหล่
ผมจะคอยให้กำลังใจ ช่วยได้ก็ช่วยกันไป เพราะเราเคยผ่านมาก่อน รับรู้ความรู้สึกได้

เป็นกำลังใจให้คนสู้ชีวิตครับ

เกรียงไกร


*** แก้ไขเพิ่มเติม

[kochai]

"คุณแม่ปลูกฝังเรื่องวินัย ความซื่อสัตย์มาโดยตลอด

ทุกสิ่งทุกอย่าง หล่อหลอมเรามา ให้สู้ชีวิต
ไม่มีอะไรที่เราแก้ปัญหาไม่ได้ เพียงแต่เราอาจต้องเสียอะไรไปบ้างในวันนี้
เพื่ออาจจะได้ในอนาคตอยู่ที่เราเลือก เราปฏิบัติครับ"


โดนใจผมจริงๆครับ ครับคุณเกรียงไกร

[kalasinpolo]

ผมอยากฟังมานานเล้่วครับ วันนี้โชคดีของผมเลยได้ฟังจากท่านเกรียงไกร ขอบคุณ ท่านที่ตั้งกระทู้จังเลย

[Google]

ชอบกระทู้แบบนี้ครับ

ได้เล่า ได้รู้ ประสบการณ์ตรง จากคนในวงการ

คุณเกรียงไกร นับได้ว่าโตมากับงานปัก จริงๆ

"คนทำอาหารย่อมรู้ดีว่า เลือกอุปกรณ์ หรือ เครื่องปรุงอย่างไร ถึงจะทำอร่อย"

ผมอยากฟัง คนการ์เม้นท์ตัวจริง อย่างท่าน Sap เพื่อเป็นวิทยาทานแก่คนรุ่นใหม่ครับ

[Kriangkraiw]

รอฟังของท่านGoogle บ้างครับ ว่าวงการหมวกจะ ลับ ลวง พราง ขนาดไหน

ส่วนท่านทรัพย์ รีบมาต่อซีรีย์ท่านให้จบด้วยครับ ป๊อปคอร์นผมจะหมดก่อนแล้ว

เกรียงไกร

[องค์ชาย]

ต่อนะครับ
พอโดนไล่ออก (ร้านอาหารชื่อ สวนอาหารทะเลทอง แถวคลองตัน) ก็เริ่มหางานใหม่ มีเพื่อนเเนะนำว่าโรงทอกระสอบเเถวเสาให้ อ.สระบุรี เค้าเปิดรับคนงาน ก็เลยไปสมัครได้งานเเผนกโยธา งานเเรกคือผสมปูน(ใช้เเรง ยังไม่มีเครื่องโม่) วันละ25บาท ข้าวฟรี กับข้าวซื้อเอง อยู่ได้ประมาณเดือนกว่าๆก็ชักท้อ เพราะไม่พอค่าหน่วยกิตที่ราม เลยลาออก กลับเข้ากรุงเทพหางานใหม่ สมัยก่อนต้องเดินหาสมัครงานเอง ไม่เหมือนสมัยนี้ที่มาตามสายญาติเพื่อนฝูง ได้งานเป็นเด็กปูผ้า (ร้านโซโลครับ) ด้วยความที่เเอบลักพักจำ ก็เลยได้หัดวางมาร์ค เเละช่วยจับนั่นจับนี่ ช่วยตัดกระดาษที่ช่างทำเเพทเทิร์นเค้าทำ เเอบจำไปดวย จนเลื่อนขั้นมาเป็นช่างตัด (เห็นท่านเกรียงไกรเริ่มต้น ผมก็เเอบอิจฉาท่านเหมือนกัน เพราะผมเข้ากรุงเทพ พร้อมปากกาด้ามเดียว)ทำอยู่ประมาณ5ปีจนรู้จักเถ้าเเก่หลายๆคน จนมีอยู่ท่านนึง ที่ผมไม่เคยลืมคือเฮียใช้ เเกบอกว่าอยากจะลงจักรเย็บจักรทำรางกระดุม เเต่ขาดคนดูเเล
ขอรวบรัดนะครับ
น้ำท่วม กทม.(ประมาณปี 26 ก็ได้ขอลาออกจากเฮียใช้เเก และท่านก็ใจดี ยกจักรเเซ็กรางกระดุมให้เครื่องนึง **แล้วก็มาเป็นช่วงนิทาน ที่ทุกๆท่านได้อ่านไปนั่นเเหละ**
เเล้วเข้าวงการปักได้อย่างไร เดี๋ยวผมจะมาเล่าช่วงต่อจากนิทานนะครับ ขาดช่วงหน่อยต้องขออภัย เพราะใช้เเป้นพิมท์ไม่ค่อยเก่ง ต้องจิ้มทีละตัว เหนื่อย 5555

[naynice]

เป็นน้องใหม่ค่ะ เมื่อก่อนเรียนอยู่ กทม.ค่ะ ม.ธุรกิจบัณฑิตย์ค่ะ ทำงานไปด้วย หาเงินเรียนไปด้วยเช้า ทำงานร้านอาหารทุกวันจนถึงเที่ยง (แถวประชาชื่น) บ่ายไปทำงานร้านสกรีน แถวลาดพร้าว ค่ำไปทำงานทีผลับแถวรัชดา ทำอยู่ประมาณ 6 ปี เงินที่ได้มา ก็จ่ายค่าเทอม ค่าหอ ค่ากินอยู่ และส่งให้แม่ทุกบาททุกสตางค์คือว่า แม่ไปค้ำประกันให้เพื่อน แล้วโดนเพื่อนโกงไม่ยอมจ่าย เลยต้องโดนจ่ายแทน เงินที่ทำงานได้มาต้องช่วยแม่จ่ายหนี้ด้วยค่ะ ไม่เคยรู้จักคำว่าเวลาว่างเลย
จำได้ว่า มีเงินเก็บประมาณ 2 หมื่น พ่อเสีย และแม่ไม่สบายมาก ต้องกลับมาดูแลแม่ มาถึงที่หาดใหญ่ ไปสมัครงานหลายแห่ง ไม่มีใครรับเลย ตอนสัมภาษณ์ ทุกคนที่สัมภาษณ์รวมทั้งในใบสมัครงาน เขาจะถามเหมือนกันเกือบทุกที่ ว่ารู้จักใครบ้างในบริษัท บางที่ต้องสอบ คะแนนเต็ม 100 ได้ 91 คะแนน แต่อีกคนได้ 74 คะแนน เหลือแค่ 2 คน ไม่รู้จักใครในบริษัทฯ เลยไม่ได้งาน แต่อีกคนกลับได้งาน เส้นสายเยอะในหาดใหญ่ ถ้าไม่มีเส้นสายหรือไม่มีคนรู้จัก อย่าหวังว่าจะได้ทำงานเล้ย เลยตัดสินใจไปรับจ้างที่ร้านสกรีนแถวขนส่ง เงินเดือนแค่ 3500 บาทเอง ไม่พอจ่ายค่ายารักษาแม่ในแต่ละเดือนเลย ไปรับจ้างเข็นผักในตลาดบ้าง ช่วยขายปลาบ้าง จนปลายปีแม่ก็เสีย ตอนนั้นลูกค้าที่ร้านสกรีนชวนไปทำงานที่ร้านเขาเปิดร้านปักแถวสงขลา ก็เลยไปทำประมาณ 2 ปี ก็แต่งงานแล้วแฟนก็กู้เงินมาเปิดร้าน จักรมือสองตัวแรก คือ เฟย่า 2 หัว ไม่ใช่ซิ มือ 4 แล้วมั้ง ปัญหาเยอะ เลยตัดสินใจขาย ซื้อจักรหัวเดียว Happy จนถึงปัจจุบัน ที่ร้านก็ทำสกรีน ปัก และทำเสื้อโปโล เสื้อยืดด้วยค่ะ ถามว่าตอนนี้ก็ยังลำบากอยู่น่ะ ต้องใช้หนี้ที่กู้มา แต่ดีค่ะที่แฟนช่วยตลอด เปิดร้านมา 2 ปีแล้วค่ะ ลูกค้าก็ไม่เยอะค่ะ ส่วนใหญ่ร้านใหญ่ๆ ที่หาดใหญ่จะเอางานมาให้ปักมากกว่า มาคิดๆ ดูแล้วเหนื่อยค่ะ แต่ที่ภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตคือ ฉันคิดว่าฉันทำดีที่สุดแล้วกับการดูแลพ่อกับแม่ค่ะ ไม่คิดเสียใจเลยค่ะ ตอนนี้ก็ทำหน้าที่ภรรยาและแม่ของลูกให้ดีที่สุดค่ะ ทุกวันนี้ก็นอนวันละ 2 ชม.เช่นกันค่ะ คงชินแล้วค่ะ เพราะงานปักที่เข้ามาทุกครั้งเป็นงานเร่งทุกครั้งเลยค่ะ 10000 กว่าเข็ม 30 ตัว เอาเสื้อมาให้ตอน 6 โมงเย็น เช้า 8 โมงลูกค้าจะมาเอา จะปฏิเสธ หรือขอเลื่อนวันก็ไม่ได้ ตอนนี้ต้องเอาลูกค้าไว้ก่อนค่ะ ไม่งั้นเขาก็จะไปร้านอื่นค่ะ เพราะร้านในหาดใหญ่มีเยอะ ฉันเป็นแค่ร้านเล็กๆ ทำเลที่เปิดก็ไม่ค่อยมีใครรู้จัก จะไปเช่าบ้านที่ทำเลดีๆ ภาระค่าใช้จ่ายก็เยอะ แบกไม่ไหวค่ะ ขอบคุณค่ะ ที่ทนอ่าน ดีใจค่ะ ที่ได้เล่าประสบการณ์ให้ฟัง

[tikscreen]

ของผมมาแบบไม่ได้ตั้งใจ ขายของตามนัด ตามฟุตบาท หน้าห้างที่ให้เช่า ไหม่ๆขายดี หลังๆแย่่เลย ผมมีคอมเล็กๆอันหนึ่ง อาศัยไวไฟฟรีหน้าเซเว่น ศึกษาข้อมูลไปเรื่อย เข้าไปเจอ sewsense เลยสมัครสมาชิก
ขอ...... อาจารย์โกชัยเป็นผู้ให้และสั่งสอนมาตลอด จนแน่ใจว่าอาชีพนี้ล่ะมั้งที่เราจะเลือกเดิน สรุปผมตัดสินใจถูกแล้ว ผมมีอาชีพที่ดี มีเพื่อนคอยให้ความช่วยเหลือ มีท่านอาจารย์ทั้งหลายคอยให้ความรู้ มีความสุขครับ
 
 

[kalasinpolo]

ชีวิตของการเริ่มเข้า วงการปัก ก่อนหน้าหนี้ผมเคยทำงาน ศูนย์ซ่อมเครื่องจักรกลของ เเชมป์ไทย (อิตาเลี่ยนไทย) ซ่อมรถเเบล็คโฮ เเต่ทำได้ไม่นาน ดูเเล้วไม่ค่อยชอบหัวหน้างาน เลยมาสมัครงานโรงปัก
ตอนนั้น เจ้านายมีไม่กี่เครื่อง ก็เริ่มตั้งเป็น ช่างซ่อมบำรุง เเกะล้างหล่อหลื่น เรียนรู้การซ่อม จากหัวหน้าไปเรื่อยๆ เเรกทำได้บ้างไม่ได้บ้าง เเล้วขยับมาเป็นหน้างานย่อยๆ ค่อยรับผิดชอบมากขึ้นเรื่อยๆ หน่วยงานใหญ่ขึ้น ตอนนั้นบอกตรงๆ เรื่องการใช้เครื่องบารุดันเเต่ละรุ่นผมเป็นน้อยมาก ผมเป็นหัวหน้างานเเต่ใช้เครื่องไม่เป้น ลูกน้องหลอกเเหกตา มาเยอะ เเต่อาศัยเป้นคนทันคน บริหารจิตวิทยาเป็นเลยพักหลังหลอกหรือเล่นตัวไม่ได้ ผมก้เรียนรู้เอง ส่วนใหญ่จะดุเเลการผลิตโดยรวม สุดท้ายผมเป็นทุกอย่างทุกตารางนี้วในโรงปัก ก้เน้นงานปักรองเท้า หลายปี อยู่หลายจังหวัด  เคยไปประจำที่ประเทศลาว เเล้วลาออก ไปอยู่ที่ใหม่ การ์เม้นท์เเถวคลองขวาง มาอยู่ที่นี ผมเป็นรุ่นบุกเบิก เรื่องโรงปักลยครับตั้งเเต่โรงปักยังกำลังปูกระเบื่อง เจ้านายสั่งเครื่องใหม่เเกะกล่องมาล็อตเดียว 10 เครื่อง ผมเป้นรับเครื่องกับมือเอง โชคดี ได้ อ่านคู่มือการใช้ รายละเอียดเกี่ยวกับเครื่อง ผมอ่านอย่างตั้งใจจนรู้เรื่องหมดเปลือกวิชาบารูดัน (ภาษาอังกฤษล้วนๆโม้ซะหน่อย )เจ้านายอยากรู้อะไรผมตอบได้ทุกคำถาม ที่ทำงานเก่าผมไม่มีโอกาส ได้เห้นคู่มือเลยครับ ผมถึงโดนลูกน้องหลอกงัยล่ะครับ  โชคดีทีทำงานใหม่เจ้านายจบวิศวะเอ็นดู ถูกคอถูกใจผมเเละนาย ไม่เรื่องมาก ต้องการซื้อเครื่องมือสอง หิ้วผมไปญี่ปุ้นด้วย ตระเวนดูเครืองไปเที่ยวไป สั่งเครืองมือสองสภาพดีๆมาอีก ห้าเครื่อง  หลังจากนัน้ไม่นานก้ไปกันอีก สั่งเครืืองมาอีก ช่วงที่เป็นลุกจ้างก้เครียด ครับ รับผิดชอบด้่านผลิต ต้องทำยอดทำเป้าหมาย ยอดขายให้ได้จนมีกำไรเพราะโรงปักอาชีพ นี้ไม่มีรายได้อย่างอื่นเลยนอกจากการรับจ้างปักงาน ทำไปๆ ก้นึกอยากจะมีเครื่องเป็นของตัวเอง ก้เลยดิ้นรน มาทำอย่างทุกวันนี้ครับ  เหนื่อย เครียด จน เป็นหนี้บัีตรเครดิต โดนทนายบัตรเครดิตทวงหนี้  ผมผ่านมาเยอะครับ พลิ้วเลยครับเรื่องนี้ ทุกวันนี้ ก้อยู่ตัวคามประสาเเล้วครับ จะไม่เป้นหนี้ใครอีกเเล้ว  เเต่ทุกวันตลาดงานปักไม่เหมือนก่อน อยากไปทำธุระกิจรถเเบล็คโฮ เเต่เสียดายเอาประสบการณ์ซ่อมมาน้อยไป เสียดายครับ

[fieldpig]

ผมเรียนจบเริ่มจากการเป็นพนักงานโรงแรมทนทำไปได้1ปีก็ไปช่วยพ่อทำสวนดอกบัว แล้วก็ขับสามล้อเอาดอกบัวไปส่งลูกค้า หลังจากนั้นรู้จักลูกน้องพม่าที่เป็นคนงานทำดอกบัวแนะนำให้ทำธุรกิจสีเทา จนผมเลิกทำงานกับพ่อแล้วไปทำงานทางด้านนั้นเต็มตัว รายได้ก็เป็นกอบเป็นกำ จนเรามองเห็นอนาคตที่ประเทศไทยจะเข้าสู่ AEC ซึ่งจะทำให้งานสีเทาที่ทำอยู่เปลี่ยนเป็นสีดำทันที ผมเลยดิ้นรนหาอาชีพใหม่มาตั้งแต่ปี53 โดนหลอกบ้างโดนโกงบ้าง จนกระทั่งน้องสาวลาออกจากงานประจำมาเปิดร้านสกรีนระบบทรานเฟอร์ซึ่งผมก็ไปหุ้นด้วย ทำไปได้3เดือนก็เคลียร์เงินกันไม่ลงผมก็แยกกันทำกับน้อง แต่อาศัยประสบการณ์โฟโตชอปที่ได้ศึกษาจากน้องมาใช้ในการสกรีนทรานเฟอร์ไปเรื่อยๆ และได้ศึกษาการสกรีนจาก  youtube และซีดีอาจารย์ชัยรัตน์ จนกระทั่งกิจการน้องสาวเจ๊ง ก็เลยขอให้เราไปเซ้งเครื่องไม้เครื่องมือต่อและเริ่มทำร้านสกรีนอย่างจริงจัง พอผ่านพ้นช่วงกินเจซึ่งเป็นช่วงพีคของงานสกรีนภูเก็ต เราก็เริ่มเห็นลู่ทางว่าทั้งปีเรามีงานทุกวัน จึงตัดสินใจไปถอยเครื่องปักมาเพื่อสามารถตอบสนองลูกค้าเพิ่มขึ้นไปอีก พอมีเครื่องปักผมก็เลยเริ่มต้นศึกษาเทคนิคการปักจากเวบนี้แหละครับ ถือว่าเป็นการเข้าสู่วงการปักครับ

[kochai]

ได้อ่านประสบการณ์ของเพื่อนๆที่ผ่านมา สุดยอดจริงๆครับ นับถือครับ
สำหรับผม ไม่มีประสบการณ์จะเล่าเพื่อนๆครับ มันจืดๆครับ ไม่ชวนติดตามครับ อิอิ

[ชายต้นน้ำ]

ของผมเรื่องมีอยู่ว่า
เจ้าของร้านปักเสื้อมาจีบผมครับ ผมเล่นตัวอยู่นาน จนมาถึงวันที่ 14 ตุลาคม 2554 น้ำท่วมครับ ผู้หญิงตัวเล็กๆตัวคนเดียวกับจักรโตโยต้าเครื่องนึง
ที่ไม่รู้จะไปยังงไงต่อน้ำแค่ตาตุ่มแล้วครับที่พื้นร้าน ผมเลยบอกว่างั้นเอาจักรไปไว้ที่บ้านพี่ก่อนก็ได้(ผมคนปทุมคนพื้นที่น้องเค้าคนต่างจังหวัดครับ)
ก็ช่วยกันยกกันย้ายเข้าไปไว้ที่บ้านผม น้ำท่วมๆๆๆๆๆๆๆๆ จนออกไปไหนไม่ได้ติดอยู่ที่บ้านผมเป็นเดือนโดยมีน้องเจ้าของจักรอยู่ที่บ้านผมเฝ้าจักรราคาหลานแสนของเขา
ผ่านไปสองเดือนน้ำลด ปรากฎว่าในท้องของน้องเขามีสิ่งมีชีวิตเล็กๆมาอาศัยอยู่ครับ ทีนี้น้องเค้าแพ้ท้องหนักมากๆ ผมเลยให้เขาอยู่บ้านและผมก็มาลุยงานที่ร้านปักเสื้อแบบงูๆปลาๆ
กว่าน้องเค้าจะเลิกแพ้ท้องแล้วออกมาช่วยผมได้ก็ปาเข้าไปสีห้าเดือน จนผลตัดสินใจให้เขาอยู่บ้านตลอดไปและเลี้ยงลูกให้ผมครับ เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ครับ
ผมเลยต้องก้าวเข้ามายืนในวงการปักแบบเต็มตัวและก็เริ่มขยับขยายครับ ตอนแรกในความคิด ใครวะมันจะเอาเสื้อนักเรียนมาปักตลอดทั้งปี ไม่เคยคิดเลยว่ามันปักอย่างอื่นได้อีก
ตอนนี้งานเสื้อนักเรียนน้อยมากครับ 5555555555 ส่วนงานสกรีนเพิ่งเริ่มจริงๆครับ เอามาเป็นทางเลือกให้ลูกค้า แบบว่าเข้ามาที่นี่ที่เดียวจบครับ เป็นหนึ่งงานปัก จุ๊ฟๆ

[องค์ชาย]

ของผมเรื่องมีอยู่ว่า
เจ้าของร้านปักเสื้อมาจีบผมครับ ผมเล่นตัวอยู่นาน จนมาถึงวันที่ 14 ตุลาคม 2554 น้ำท่วมครับ ผู้หญิงตัวเล็กๆตัวคนเดียวกับจักรโตโยต้าเครื่องนึง
ที่ไม่รู้จะไปยังงไงต่อน้ำแค่ตาตุ่มแล้วครับที่พื้นร้าน ผมเลยบอกว่างั้นเอาจักรไปไว้ที่บ้านพี่ก่อนก็ได้(ผมคนปทุมคนพื้นที่น้องเค้าคนต่างจังหวัดครับ)
ก็ช่วยกันยกกันย้ายเข้าไปไว้ที่บ้านผม น้ำท่วมๆๆๆๆๆๆๆๆ จนออกไปไหนไม่ได้ติดอยู่ที่บ้านผมเป็นเดือนโดยมีน้องเจ้าของจักรอยู่ที่บ้านผมเฝ้าจักรราคาหลานแสนของเขา
ผ่านไปสองเดือนน้ำลด ปรากฎว่าในท้องของน้องเขามีสิ่งมีชีวิตเล็กๆมาอาศัยอยู่ครับ ทีนี้น้องเค้าแพ้ท้องหนักมากๆ ผมเลยให้เขาอยู่บ้านและผมก็มาลุยงานที่ร้านปักเสื้อแบบงูๆปลาๆ
กว่าน้องเค้าจะเลิกแพ้ท้องแล้วออกมาช่วยผมได้ก็ปาเข้าไปสีห้าเดือน จนผลตัดสินใจให้เขาอยู่บ้านตลอดไปและเลี้ยงลูกให้ผมครับ เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ครับ
ผมเลยต้องก้าวเข้ามายืนในวงการปักแบบเต็มตัวและก็เริ่มขยับขยายครับ ตอนแรกในความคิด ใครวะมันจะเอาเสื้อนักเรียนมาปักตลอดทั้งปี ไม่เคยคิดเลยว่ามันปักอย่างอื่นได้อีก
ตอนนี้งานเสื้อนักเรียนน้อยมากครับ 5555555555 ส่วนงานสกรีนเพิ่งเริ่มจริงๆครับ เอามาเป็นทางเลือกให้ลูกค้า แบบว่าเข้ามาที่นี่ที่เดียวจบครับ เป็นหนึ่งงานปัก จุ๊ฟๆ

เเหมชุ่มฉ่ำจริ๊ง อาชีพเกิดจากน้ำท่วม 55555