ThaiEMB.com สังคมแห่งมิตรภาพ และการแบ่งปัน

อยากฟัง ประสบารณ์ของเเต่ละท่านครับ

เริ่มจากผมละกัน จริงๆเเล้ว ผมไม่เคยสนใจ เเละไม่ค่อยรู้จักอาชีพนี้ซะด้วยซ้ำ เริ่มจากปี 23 เข้ากรุงเทพมาเรียนราม ครั้งเเรกไปขอพักที่วัดเทพลีลาหน้ามหาลัย เเล้วออกหางานทำ ได้งานเป็นเด็กเสริฟแถวๆคลองตัน(ครั้งเเรกของอาชีพนี้) ทำวันเเรกก็เกิดปัญหา โดนไล่ออก เหตุเพราะไม่เข้าใจในระบบ ว่าติ๊บรวมติ๊บส่วนตัวคืออะไร พอดี มีหมอนวดที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมานั่งทาน เเล้วเอาเเบ๊งค์ร้อยยัดใส่มือ ผมก็ยัดใส่กระเป๋าเลย ด้วยไม่รู้ว่ากฎของร้านคือติ๊บรวมเท่านั้น
(เดี๋ยวมาต่อครับ ลูกค้ามา)

ผมโตมาก็เห็นช่างปักร่อนสะดึง ช่างตัดเสื้อผ้าเทเลอร์ครับ

เมื่อสี่สิบกว่าปีที่แล้ว แต่ก่อนย่านวงเวียนใหญ่ จะมีร้านตัดเสื้อผู้ชาย หรือร้านเทเลอร์เยอะมาก พอๆกับย่านสะพานควาย
บรรยากาศ**ช่างตัด ช่างเย็บแต่ละย่านจะ***เหมือนช่างกลปทุมวันกับช่างกลอุเทน ที่ไม่ค่อยกินเส้นกันระหว่างสองย่านครับ
แต่ก็มีบางกลุ่มเป็นเพื่อนกัน สนินสนมเฮฮากัน ได้ยินคุณแม่เล่าให้ฟังนะครับ
เป็นงานประเภทแฟชั่นฮิปปี้ กางเกงยีนขาบาน เสื้อลายๆเหมือนเสื้อพวกเจ้าพ่อชอบใส่
พอมีงานเสื้อผ้า ก็มีมาตัดชุดซาฟารี ก็จะมีงานปักโลโก้
คุณแม่ก็เริ่มรับช่างปักร่อนสะดึงเข้ามา มาทำที่ร้านบ้าง รับงานไปทำที่บ้านบ้าง
จนมีช่างร่อนสะดึงรวมๆกัน 30 กว่าคน
ทำไปไม่กี่ปี จนเมื่อปี 1979 เป็นจุดเริ่มต้นของเครื่องปักคอมพิวเตอร์
ตอนนั้นคุณแม่ไม่มีความรู้อะไร มีเจ้าของบริษัทหิ้วกระเป๋าเข้ามาเสนอขายเครื่องปักให้
คุณแม่ก็เลือก 2 หัว โดยดูจากกระดาษแผ่นเดียว วางเงินมัดจำไป
เป็นเครื่องแรกในย่านวงเวียนใหญ่ในยุคนั้น และเข้าใจว่าเป็นร้านรับปักที่เปิดเป็นหน้าร้านยุคแรกๆ
ผมยังจำได้ดี วันที่เครื่องมาส่งผมเรียนหนังสืออยู่
คุณแม่ให้ก๋งมารับผมกับน้องสาวไปเบิกเงินในธนาคารออมสิน
เป็นเงินไม่กี่พันบาท เพื่อมาวางเงินดาวน์
คุณแม่ปลูกฝังเรื่องวินัย ความซื่อสัตย์มาโดยตลอด
ค่างวดไม่เคยผิดนัด รวบรวมให้ครบทุกงวด บางเดือนอย่างที่บอกไป
แบงค์ไม่มีติดบ้านเลยตอนเค้ามาเก็บค่างวด คุณแม่ก็ต้องจ่ายไป

และก็รับปักเรื่อยมา ตอนนั้นเป็นยุครุ่งเรืองของช่างตีบล๊อคแบบม้วนเทปกระดาษเจาะรู
จ่ายค่าบล๊อคกันเดือนนึงจากหลักพัน เพิ่มเป็นแสนๆ มอเตอร์ไซค์วิ่งกันวันละหลายเที่ยว ส่งช่างกันประมาณ 3 เจ้า
ค่าบล๊อคเข็มละ 25สตางค์ 20 18 15 12 10 สตางค์ ลดหลั่นลงมาตามยุค
จนปีต่อๆมาก็ลงเครื่องเพิ่มเป็น 3 หัว 6 หัว 15หัว 20 หัว จนมีประมาณ 20กว่าเครื่อง

ผมเติบโตมาจากเด็กตึกแถว เครื่องทั้งหมดก็ไปไว้ในตึกแถวด้านหลังร้าน แบ่งเป็นห้องๆ สองเครื่อง สามเครื่องบ้าง กระจายกันไป
คนแถวบ้านก็ดี เห็นคุณแม่เป็นคนสู้งาน ขยัน อดทน ไม่มีใครไปร้องเรียนเรื่องรบกวนการนอน เพราะทำงานกันตลอดคืน ตลอดวัน
แต่เราก็ทำห้องกระจก ปิดเสียง ติดชานอ้อยเก็บเสียงอย่างดี เครื่องสมัยก่อนเสียงดังขนาดไหน ท่านที่ใช้อยู่ก็ทราบ
ผมถือว่าโชคดีมากที่ไม่มีใครไปร้องเรียนซักคน เอื้อเฟื้อ เกื้อกูลกันมาโดยตลอด

พอมีเครื่อง ผมกลับมาจากโรงเรียนก็ช่วยทำงาน ตัดด้ายบ้าง ขึงสะดึงบ้าง กดเครื่องบ้าง รับงานบ้าง

***ตีบล๊อคบ้าง อยากช่วยลดรายจ่ายเรื่องค่าบล๊อค แต่ก็ตกใจเรื่องค่าโปรแกรม และสะดวกเวลาแก้บล๊อคเองไม่ต้องรอส่งไปกลับ
บางวันกลับมา อาบน้ำ กินข้าว ลุยตีบล๊อคถึงเที่ยงคืนตีหนึ่งก็มี ยังเด็กไม่ได้คิดไรมาก เกมส์ก็ไม่ได้เล่น
ติดนิสัยมาตั้งแต่เด็กแล้ว เพราะคุณแม่ไม่ค่อยมีตังค์ เลยไม่ได้ซื้อของเล่นให้เล่นตั้งแต่เด็ก
ของเล่น คุณแม่ไปเก็บผักที่แม่ค้าทิ้งตามตลาด มาให้เราหั่นเล่น คนเล่นในหม้อ พอดีมีน้องสาวก็เล่นกันไปได้ตามประสาเด็ก
สมัยก่อน ฮอลล์ 3 เม็ดบาท ผมก็อยากกิน ให้น้องสองเม็ด บางทีเม็ดที่สามกัดแบ่งกันคนละครึ่ง
ที่ชอบสุดคือ คอร์ลิฟินซี 4 เม็ดบาท แบ่งกันลงตัวดี 555***

ตอนหน้านักเรียนสนุกที่สุด เหนื่อยที่สุด รับงานวันนึงเป็นสิบกระสอบใหญ่ ไม่ได้หลับได้นอน
รับงานนักเรียนนายร้อยตำรวจ ต้องจัดชุดอาร์ม ตรวจทานชื่อ แพ๊คของ
รับงานปักผ้าขนหนูเชลส์ นอนหลับกันบนผ้าขนหนู ฝุ่นเต็มบ้าน แพ๊คผ้าขนหนูเป็นซองๆ ที่เอาไปแจกตามปั๊ม
มีอีกหลากหลายงานครับที่ประทับใจ เล่าไม่มีวันหมด
ประสบการณ์ระทึก ตื่นเต้น ลูกค้าท้าต่อยหน้าร้าน ลูกค้าจะพังประตูมาเอางานจนประตูบุบ โดนตำรวจจับ ฯลฯ

ทุกสิ่งทุกอย่าง หล่อหลอมเรามา ให้สู้ชีวิต
ไม่มีอะไรที่เราแก้ปัญหาไม่ได้ เพียงแต่เราอาจต้องเสียอะไรไปบ้างในวันนี้
เพื่ออาจจะได้ในอนาคตอยู่ที่เราเลือก เราปฏิบัติครับ

ผมถึงเข้าใจลูกค้าดี เวลาประสบปัญหา อุปสรรคทั้งหลายแหล่
ผมจะคอยให้กำลังใจ ช่วยได้ก็ช่วยกันไป เพราะเราเคยผ่านมาก่อน รับรู้ความรู้สึกได้

เป็นกำลังใจให้คนสู้ชีวิตครับ

เกรียงไกร


*** แก้ไขเพิ่มเติม

"คุณแม่ปลูกฝังเรื่องวินัย ความซื่อสัตย์มาโดยตลอด

ทุกสิ่งทุกอย่าง หล่อหลอมเรามา ให้สู้ชีวิต
ไม่มีอะไรที่เราแก้ปัญหาไม่ได้ เพียงแต่เราอาจต้องเสียอะไรไปบ้างในวันนี้
เพื่ออาจจะได้ในอนาคตอยู่ที่เราเลือก เราปฏิบัติครับ"


โดนใจผมจริงๆครับ ครับคุณเกรียงไกร :067: :067: :016:

ผมอยากฟังมานานเล้่วครับ วันนี้โชคดีของผมเลยได้ฟังจากท่านเกรียงไกร ขอบคุณ ท่านที่ตั้งกระทู้จังเลย

ชอบกระทู้แบบนี้ครับ

ได้เล่า ได้รู้ ประสบการณ์ตรง จากคนในวงการ

คุณเกรียงไกร นับได้ว่าโตมากับงานปัก จริงๆ

"คนทำอาหารย่อมรู้ดีว่า เลือกอุปกรณ์ หรือ เครื่องปรุงอย่างไร ถึงจะทำอร่อย"

ผมอยากฟัง คนการ์เม้นท์ตัวจริง อย่างท่าน Sap เพื่อเป็นวิทยาทานแก่คนรุ่นใหม่ครับ :065:

รอฟังของท่านGoogle บ้างครับ ว่าวงการหมวกจะ ลับ ลวง พราง ขนาดไหน

ส่วนท่านทรัพย์ รีบมาต่อซีรีย์ท่านให้จบด้วยครับ ป๊อปคอร์นผมจะหมดก่อนแล้ว

เกรียงไกร

ต่อนะครับ
พอโดนไล่ออก (ร้านอาหารชื่อ สวนอาหารทะเลทอง แถวคลองตัน) ก็เริ่มหางานใหม่ มีเพื่อนเเนะนำว่าโรงทอกระสอบเเถวเสาให้ อ.สระบุรี เค้าเปิดรับคนงาน ก็เลยไปสมัครได้งานเเผนกโยธา งานเเรกคือผสมปูน(ใช้เเรง ยังไม่มีเครื่องโม่) วันละ25บาท ข้าวฟรี กับข้าวซื้อเอง อยู่ได้ประมาณเดือนกว่าๆก็ชักท้อ เพราะไม่พอค่าหน่วยกิตที่ราม เลยลาออก กลับเข้ากรุงเทพหางานใหม่ สมัยก่อนต้องเดินหาสมัครงานเอง ไม่เหมือนสมัยนี้ที่มาตามสายญาติเพื่อนฝูง ได้งานเป็นเด็กปูผ้า (ร้านโซโลครับ) ด้วยความที่เเอบลักพักจำ ก็เลยได้หัดวางมาร์ค เเละช่วยจับนั่นจับนี่ ช่วยตัดกระดาษที่ช่างทำเเพทเทิร์นเค้าทำ เเอบจำไปดวย จนเลื่อนขั้นมาเป็นช่างตัด (เห็นท่านเกรียงไกรเริ่มต้น ผมก็เเอบอิจฉาท่านเหมือนกัน เพราะผมเข้ากรุงเทพ พร้อมปากกาด้ามเดียว)ทำอยู่ประมาณ5ปีจนรู้จักเถ้าเเก่หลายๆคน จนมีอยู่ท่านนึง ที่ผมไม่เคยลืมคือเฮียใช้ เเกบอกว่าอยากจะลงจักรเย็บจักรทำรางกระดุม เเต่ขาดคนดูเเล
ขอรวบรัดนะครับ
น้ำท่วม กทม.(ประมาณปี 26 ก็ได้ขอลาออกจากเฮียใช้เเก และท่านก็ใจดี ยกจักรเเซ็กรางกระดุมให้เครื่องนึง **แล้วก็มาเป็นช่วงนิทาน ที่ทุกๆท่านได้อ่านไปนั่นเเหละ**
เเล้วเข้าวงการปักได้อย่างไร เดี๋ยวผมจะมาเล่าช่วงต่อจากนิทานนะครับ ขาดช่วงหน่อยต้องขออภัย เพราะใช้เเป้นพิมท์ไม่ค่อยเก่ง ต้องจิ้มทีละตัว เหนื่อย 5555

เป็นน้องใหม่ค่ะ เมื่อก่อนเรียนอยู่ กทม.ค่ะ ม.ธุรกิจบัณฑิตย์ค่ะ ทำงานไปด้วย หาเงินเรียนไปด้วยเช้า ทำงานร้านอาหารทุกวันจนถึงเที่ยง (แถวประชาชื่น) บ่ายไปทำงานร้านสกรีน แถวลาดพร้าว ค่ำไปทำงานทีผลับแถวรัชดา ทำอยู่ประมาณ 6 ปี เงินที่ได้มา ก็จ่ายค่าเทอม ค่าหอ ค่ากินอยู่ และส่งให้แม่ทุกบาททุกสตางค์คือว่า แม่ไปค้ำประกันให้เพื่อน แล้วโดนเพื่อนโกงไม่ยอมจ่าย เลยต้องโดนจ่ายแทน เงินที่ทำงานได้มาต้องช่วยแม่จ่ายหนี้ด้วยค่ะ ไม่เคยรู้จักคำว่าเวลาว่างเลย
จำได้ว่า มีเงินเก็บประมาณ 2 หมื่น พ่อเสีย และแม่ไม่สบายมาก ต้องกลับมาดูแลแม่ มาถึงที่หาดใหญ่ ไปสมัครงานหลายแห่ง ไม่มีใครรับเลย ตอนสัมภาษณ์ ทุกคนที่สัมภาษณ์รวมทั้งในใบสมัครงาน เขาจะถามเหมือนกันเกือบทุกที่ ว่ารู้จักใครบ้างในบริษัท บางที่ต้องสอบ คะแนนเต็ม 100 ได้ 91 คะแนน แต่อีกคนได้ 74 คะแนน เหลือแค่ 2 คน ไม่รู้จักใครในบริษัทฯ เลยไม่ได้งาน แต่อีกคนกลับได้งาน เส้นสายเยอะในหาดใหญ่ ถ้าไม่มีเส้นสายหรือไม่มีคนรู้จัก อย่าหวังว่าจะได้ทำงานเล้ย เลยตัดสินใจไปรับจ้างที่ร้านสกรีนแถวขนส่ง เงินเดือนแค่ 3500 บาทเอง ไม่พอจ่ายค่ายารักษาแม่ในแต่ละเดือนเลย ไปรับจ้างเข็นผักในตลาดบ้าง ช่วยขายปลาบ้าง จนปลายปีแม่ก็เสีย ตอนนั้นลูกค้าที่ร้านสกรีนชวนไปทำงานที่ร้านเขาเปิดร้านปักแถวสงขลา ก็เลยไปทำประมาณ 2 ปี ก็แต่งงานแล้วแฟนก็กู้เงินมาเปิดร้าน จักรมือสองตัวแรก คือ เฟย่า 2 หัว ไม่ใช่ซิ มือ 4 แล้วมั้ง ปัญหาเยอะ เลยตัดสินใจขาย ซื้อจักรหัวเดียว Happy จนถึงปัจจุบัน ที่ร้านก็ทำสกรีน ปัก และทำเสื้อโปโล เสื้อยืดด้วยค่ะ ถามว่าตอนนี้ก็ยังลำบากอยู่น่ะ ต้องใช้หนี้ที่กู้มา แต่ดีค่ะที่แฟนช่วยตลอด เปิดร้านมา 2 ปีแล้วค่ะ ลูกค้าก็ไม่เยอะค่ะ ส่วนใหญ่ร้านใหญ่ๆ ที่หาดใหญ่จะเอางานมาให้ปักมากกว่า มาคิดๆ ดูแล้วเหนื่อยค่ะ แต่ที่ภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตคือ ฉันคิดว่าฉันทำดีที่สุดแล้วกับการดูแลพ่อกับแม่ค่ะ ไม่คิดเสียใจเลยค่ะ ตอนนี้ก็ทำหน้าที่ภรรยาและแม่ของลูกให้ดีที่สุดค่ะ ทุกวันนี้ก็นอนวันละ 2 ชม.เช่นกันค่ะ คงชินแล้วค่ะ เพราะงานปักที่เข้ามาทุกครั้งเป็นงานเร่งทุกครั้งเลยค่ะ 10000 กว่าเข็ม 30 ตัว เอาเสื้อมาให้ตอน 6 โมงเย็น เช้า 8 โมงลูกค้าจะมาเอา จะปฏิเสธ หรือขอเลื่อนวันก็ไม่ได้ ตอนนี้ต้องเอาลูกค้าไว้ก่อนค่ะ ไม่งั้นเขาก็จะไปร้านอื่นค่ะ เพราะร้านในหาดใหญ่มีเยอะ ฉันเป็นแค่ร้านเล็กๆ ทำเลที่เปิดก็ไม่ค่อยมีใครรู้จัก จะไปเช่าบ้านที่ทำเลดีๆ ภาระค่าใช้จ่ายก็เยอะ แบกไม่ไหวค่ะ ขอบคุณค่ะ ที่ทนอ่าน ดีใจค่ะ ที่ได้เล่าประสบการณ์ให้ฟัง

ของผมมาแบบไม่ได้ตั้งใจ ขายของตามนัด ตามฟุตบาท หน้าห้างที่ให้เช่า ไหม่ๆขายดี หลังๆแย่่เลย ผมมีคอมเล็กๆอันหนึ่ง อาศัยไวไฟฟรีหน้าเซเว่น ศึกษาข้อมูลไปเรื่อย เข้าไปเจอ sewsense เลยสมัครสมาชิก
ขอ...... อาจารย์โกชัยเป็นผู้ให้และสั่งสอนมาตลอด จนแน่ใจว่าอาชีพนี้ล่ะมั้งที่เราจะเลือกเดิน สรุปผมตัดสินใจถูกแล้ว ผมมีอาชีพที่ดี มีเพื่อนคอยให้ความช่วยเหลือ มีท่านอาจารย์ทั้งหลายคอยให้ความรู้ มีความสุขครับ
 :062:
 

ชีวิตของการเริ่มเข้า วงการปัก ก่อนหน้าหนี้ผมเคยทำงาน ศูนย์ซ่อมเครื่องจักรกลของ เเชมป์ไทย (อิตาเลี่ยนไทย) ซ่อมรถเเบล็คโฮ เเต่ทำได้ไม่นาน ดูเเล้วไม่ค่อยชอบหัวหน้างาน เลยมาสมัครงานโรงปัก
ตอนนั้น เจ้านายมีไม่กี่เครื่อง ก็เริ่มตั้งเป็น ช่างซ่อมบำรุง เเกะล้างหล่อหลื่น เรียนรู้การซ่อม จากหัวหน้าไปเรื่อยๆ เเรกทำได้บ้างไม่ได้บ้าง เเล้วขยับมาเป็นหน้างานย่อยๆ ค่อยรับผิดชอบมากขึ้นเรื่อยๆ หน่วยงานใหญ่ขึ้น ตอนนั้นบอกตรงๆ เรื่องการใช้เครื่องบารุดันเเต่ละรุ่นผมเป็นน้อยมาก ผมเป็นหัวหน้างานเเต่ใช้เครื่องไม่เป้น ลูกน้องหลอกเเหกตา มาเยอะ เเต่อาศัยเป้นคนทันคน บริหารจิตวิทยาเป็นเลยพักหลังหลอกหรือเล่นตัวไม่ได้ ผมก้เรียนรู้เอง ส่วนใหญ่จะดุเเลการผลิตโดยรวม สุดท้ายผมเป็นทุกอย่างทุกตารางนี้วในโรงปัก ก้เน้นงานปักรองเท้า หลายปี อยู่หลายจังหวัด  เคยไปประจำที่ประเทศลาว เเล้วลาออก ไปอยู่ที่ใหม่ การ์เม้นท์เเถวคลองขวาง มาอยู่ที่นี ผมเป็นรุ่นบุกเบิก เรื่องโรงปักลยครับตั้งเเต่โรงปักยังกำลังปูกระเบื่อง เจ้านายสั่งเครื่องใหม่เเกะกล่องมาล็อตเดียว 10 เครื่อง ผมเป้นรับเครื่องกับมือเอง โชคดี ได้ อ่านคู่มือการใช้ รายละเอียดเกี่ยวกับเครื่อง ผมอ่านอย่างตั้งใจจนรู้เรื่องหมดเปลือกวิชาบารูดัน (ภาษาอังกฤษล้วนๆโม้ซะหน่อย )เจ้านายอยากรู้อะไรผมตอบได้ทุกคำถาม ที่ทำงานเก่าผมไม่มีโอกาส ได้เห้นคู่มือเลยครับ ผมถึงโดนลูกน้องหลอกงัยล่ะครับ  โชคดีทีทำงานใหม่เจ้านายจบวิศวะเอ็นดู ถูกคอถูกใจผมเเละนาย ไม่เรื่องมาก ต้องการซื้อเครื่องมือสอง หิ้วผมไปญี่ปุ้นด้วย ตระเวนดูเครืองไปเที่ยวไป สั่งเครืองมือสองสภาพดีๆมาอีก ห้าเครื่อง  หลังจากนัน้ไม่นานก้ไปกันอีก สั่งเครืืองมาอีก ช่วงที่เป็นลุกจ้างก้เครียด ครับ รับผิดชอบด้่านผลิต ต้องทำยอดทำเป้าหมาย ยอดขายให้ได้จนมีกำไรเพราะโรงปักอาชีพ นี้ไม่มีรายได้อย่างอื่นเลยนอกจากการรับจ้างปักงาน ทำไปๆ ก้นึกอยากจะมีเครื่องเป็นของตัวเอง ก้เลยดิ้นรน มาทำอย่างทุกวันนี้ครับ  เหนื่อย เครียด จน เป็นหนี้บัีตรเครดิต โดนทนายบัตรเครดิตทวงหนี้  ผมผ่านมาเยอะครับ พลิ้วเลยครับเรื่องนี้ ทุกวันนี้ ก้อยู่ตัวคามประสาเเล้วครับ จะไม่เป้นหนี้ใครอีกเเล้ว  เเต่ทุกวันตลาดงานปักไม่เหมือนก่อน อยากไปทำธุระกิจรถเเบล็คโฮ เเต่เสียดายเอาประสบการณ์ซ่อมมาน้อยไป เสียดายครับ

ผมเรียนจบเริ่มจากการเป็นพนักงานโรงแรมทนทำไปได้1ปีก็ไปช่วยพ่อทำสวนดอกบัว แล้วก็ขับสามล้อเอาดอกบัวไปส่งลูกค้า หลังจากนั้นรู้จักลูกน้องพม่าที่เป็นคนงานทำดอกบัวแนะนำให้ทำธุรกิจสีเทา จนผมเลิกทำงานกับพ่อแล้วไปทำงานทางด้านนั้นเต็มตัว รายได้ก็เป็นกอบเป็นกำ จนเรามองเห็นอนาคตที่ประเทศไทยจะเข้าสู่ AEC ซึ่งจะทำให้งานสีเทาที่ทำอยู่เปลี่ยนเป็นสีดำทันที ผมเลยดิ้นรนหาอาชีพใหม่มาตั้งแต่ปี53 โดนหลอกบ้างโดนโกงบ้าง จนกระทั่งน้องสาวลาออกจากงานประจำมาเปิดร้านสกรีนระบบทรานเฟอร์ซึ่งผมก็ไปหุ้นด้วย ทำไปได้3เดือนก็เคลียร์เงินกันไม่ลงผมก็แยกกันทำกับน้อง แต่อาศัยประสบการณ์โฟโตชอปที่ได้ศึกษาจากน้องมาใช้ในการสกรีนทรานเฟอร์ไปเรื่อยๆ และได้ศึกษาการสกรีนจาก  youtube และซีดีอาจารย์ชัยรัตน์ จนกระทั่งกิจการน้องสาวเจ๊ง ก็เลยขอให้เราไปเซ้งเครื่องไม้เครื่องมือต่อและเริ่มทำร้านสกรีนอย่างจริงจัง พอผ่านพ้นช่วงกินเจซึ่งเป็นช่วงพีคของงานสกรีนภูเก็ต เราก็เริ่มเห็นลู่ทางว่าทั้งปีเรามีงานทุกวัน จึงตัดสินใจไปถอยเครื่องปักมาเพื่อสามารถตอบสนองลูกค้าเพิ่มขึ้นไปอีก พอมีเครื่องปักผมก็เลยเริ่มต้นศึกษาเทคนิคการปักจากเวบนี้แหละครับ ถือว่าเป็นการเข้าสู่วงการปักครับ

ได้อ่านประสบการณ์ของเพื่อนๆที่ผ่านมา สุดยอดจริงๆครับ นับถือครับ :067: :016:
สำหรับผม ไม่มีประสบการณ์จะเล่าเพื่อนๆครับ มันจืดๆครับ ไม่ชวนติดตามครับ อิอิ

ของผมเรื่องมีอยู่ว่า
เจ้าของร้านปักเสื้อมาจีบผมครับ ผมเล่นตัวอยู่นาน จนมาถึงวันที่ 14 ตุลาคม 2554 น้ำท่วมครับ ผู้หญิงตัวเล็กๆตัวคนเดียวกับจักรโตโยต้าเครื่องนึง
ที่ไม่รู้จะไปยังงไงต่อน้ำแค่ตาตุ่มแล้วครับที่พื้นร้าน ผมเลยบอกว่างั้นเอาจักรไปไว้ที่บ้านพี่ก่อนก็ได้(ผมคนปทุมคนพื้นที่น้องเค้าคนต่างจังหวัดครับ)
ก็ช่วยกันยกกันย้ายเข้าไปไว้ที่บ้านผม น้ำท่วมๆๆๆๆๆๆๆๆ จนออกไปไหนไม่ได้ติดอยู่ที่บ้านผมเป็นเดือนโดยมีน้องเจ้าของจักรอยู่ที่บ้านผมเฝ้าจักรราคาหลานแสนของเขา
ผ่านไปสองเดือนน้ำลด ปรากฎว่าในท้องของน้องเขามีสิ่งมีชีวิตเล็กๆมาอาศัยอยู่ครับ ทีนี้น้องเค้าแพ้ท้องหนักมากๆ ผมเลยให้เขาอยู่บ้านและผมก็มาลุยงานที่ร้านปักเสื้อแบบงูๆปลาๆ
กว่าน้องเค้าจะเลิกแพ้ท้องแล้วออกมาช่วยผมได้ก็ปาเข้าไปสีห้าเดือน จนผลตัดสินใจให้เขาอยู่บ้านตลอดไปและเลี้ยงลูกให้ผมครับ เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ครับ
ผมเลยต้องก้าวเข้ามายืนในวงการปักแบบเต็มตัวและก็เริ่มขยับขยายครับ ตอนแรกในความคิด ใครวะมันจะเอาเสื้อนักเรียนมาปักตลอดทั้งปี ไม่เคยคิดเลยว่ามันปักอย่างอื่นได้อีก
ตอนนี้งานเสื้อนักเรียนน้อยมากครับ 5555555555 ส่วนงานสกรีนเพิ่งเริ่มจริงๆครับ เอามาเป็นทางเลือกให้ลูกค้า แบบว่าเข้ามาที่นี่ที่เดียวจบครับ เป็นหนึ่งงานปัก จุ๊ฟๆ

เเหมชุ่มฉ่ำจริ๊ง อาชีพเกิดจากน้ำท่วม 55555

ขอนอกเรื่องนิดนึงครับ เจอคนบ้านเดี่ยวกัน สะดุดตาตรงจบ  ม.ธุรกิจบัณฑิตย์ นี่แหละครับ ผมก็จบที่นั้นครับ ยินดีมากๆที่ได้เจอคนสถาบันเดียวกัน คุณ naynice จบคณะอะไร แล้วจบปีไหนเหรอครับ

ก่อนจะมาเป็นคนทำสกรีน กลับจากเรียนที่ญี่ปุ่นและลุยงานมาโกยเงินมาพอสมควร เลยกลับมาที่บ้านเราเพื่อจะทำอะไรเพื่ออนาคตแต่ด้วยไม่รู้อะไรเลยก็เลยลงทุนไปมั่วจับทางไม่ถูกเลยจนเงินหมดไปเกือบหมดเลยหยุดที่จะทำอะไร แฟนเลยให้ไปช่วยงานพี่สาวทำที่โรงเจียทำได้ปีนึงก็เปิดปัญหาเลยต้องออกมาเพื่อจะทำอะไรสักอย่างแฟนก็บอกว่าทำสกรีนสิแล้วไปรับงานพี่สาวอีกคนมาทำ เราก็ไปเรียนๆมา1อาทิตย์สุดท้ายสิ่งที่เรียนมาไม่ได้เรื่องอะไรมากต้องมาปรับให้เข้ากับงานเองฝึกเองและรับงานพี่สาวแฟนมาฝึกผิดบ้างถูกบ้างสวยบ้างเน่าบ้างฝึกเองคนเดียว1ปีเต็มๆจนรู้ทั้งหมดเกี่ยวกับสีจมเลยเริ่มรับลูกน้องมา1คนเราก็ขึ้นไปฝึกทำสียางแต่สียางเท่าที่เพื่อนๆรู้กันสกรีนไม่กีตัวก็ตันก็พยายามที่จะหาวิธีแก้จนแก้ได้ในระดับนึงก็รับลูกน้องเพิ่มมาอีกคนและฝึกให้ลูกน้องทำเป็นขึ้นมาผ่านไปไม่กี่เดือนก็เกิดปัญหากับเด็กดันเล่นยา มารู้อีกทีเป็นเด็กที่พวกเดียวกับโจด่านช้าง เลยให้ออกทั้งสองคน ก็เริ่มทำเองอีกรอบแต่ด้วยความคิดว่าเราต้องโตเลยย้ายออกจากบ้านที่เยาว์ราชมาที่บางบอนเพื่อขยายให้โตขึ้น ออกมาด้วยเงินติดตัว3หมื่นบาทลุยกับแฟนสองคนและเริ่มรับลูกน้องมาช่วย ล้มลุกมาก็เยอะเวลาเจอปัญหาจะวิ่งไปถามใครก็ไม่มีใครบอกไม่มีใครสอนทำแล้วก็ท้อคิดจะเลิกก็หลายครั้งแต่ถ้าเลิกแล้วเราจะทำอะไรก็เลยเดินหน้าต่อ คิดในใจเสมอเรายังไม่ถึงที่สุดจะยอมหยุดแล้วหรือลายภาพเหมือนหรือเรียกกันฮาร์ฟโทนเรายังทำไม่ได้เลยยังไปไม่ถึงฝันเลยจะหยุดแล้วหรอ เลยลุกขึ้นมาเดินหน้าต่อไป ในเมื่อถามใครก็ไม่มีใครบอกจะให้เค้าสอนก็ไม่ยอมสอนก็เริ่มท้ออีกทำอะไรก็ไม่ได้ จนวันนึงไปเจอช่างฝีมือดีและยอมที่จะถ่ายทอดวิชาให้ด้วยใจที่อยากเป็นก็ยอมที่จะเสียเงินหลายหมื่นเพื่อความรู้และด้วยความโชคดีได้เจอช่างเก่งๆเพิ่มขึ้นและเราก็ได้นั่งดูนั่งจำในสิ่งที่เค้าทำและมาปรับเปลี่ยนจนเราเข้าใจ และเริ่มทำจนชำนาณขึ้นเก่งขึ้นจนเป็นที่ยอมรับของลูกค้าหลายๆเจ้าและก็ได้เริ่มคิดหาสิ่งที่ทุ่นเวลาในการแยกสีก็เลยคิดว่าฝรั่งเค้าทำได้เราคนไทยไม่ได้โง่กว่าเค้าก็เลยเริ่มสร้างโปรแกรมแยกสีมาใช้เองกว่าจะสร้างได้ก็เล่นเอาเหนื่อยพอสมควร แล้วก็เริ่มเปิดสอนงานด้านสกรีนเล่นๆและรับจัดทำโต๊ะสกรีน สอนแล้วรู้สึกมีความสุขก็เลยสอนมาถึงทุกวันนี้ หลังจากนั้นการดิ้นล้นก็ยังไม่สิ้นสุดเบื่อพวกเด็กที่เข้าๆออกๆเลยมีความคิดอยากจะมีเครื่องทุ่นแรงอีกก็เลยมองไปที่เครื่องสกรีนเลยตัดสินใจลงเครื่องมาหมดเงินกันอีกรอบๆนี้เป็นการลงทุนที่เยอะที่สุดจนเพื่อนในวงการสกรีนบอกว่าเราโง่มากที่ลงเครื่องเป็นแค่โรงสกรีนไม่ได้ทำเสื้อเป็นของตัวเองมานั่งรอลูกค้าเอาผ้ามาให้สกรีนอย่างเดียวถ้าเกิดลูกค้าไม่เอางานมามีหวังตายแน่ๆ แต่ด้วยฝีมือเราๆมั่นใจว่าลูกค้าต้องง้อเราสกรีนเลยไม่กลัว จนทุกวันนี้คนที่ว่าเราโง่ต้องเดินมาของานเราทำ รู้สึกว่าคิดไม่ผิดเลยที่ลงเครื่องและจะเดินหน้าต่อไปจนกว่าจะหมดแรงกันไป ประสบการณ์คร่าวๆ20ปีแห่งการทำสกรีน

ท่านชัยรัตน์สกรีนกระบี่มือหนึ่งของผม สุดยอดจริงๆ :067: ไม่มาเจอท่าน ผมก็ยังไม่รู้เรื่องการสกรีนแยกสีฮาร์ฟโทน ขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่งครับ :016: :016:
เจอกันอีกนะครับในงานสัมมนา กาญจนบุรี 25 ตุลาคมนี้

ขอบคุณบทความของท่านมาก..ผมได้กำลังใจจากท่านมาก..25-26/57 เจอกันที่งานครับ..ปักจักรเพื่อลูก

ผมเริ่มทำตอนอายุ  18 ปี ทำได้ไม่กี่เดือน ก็ไปเรียนต่อ
กับมาทำอีกที  ตอนอายุ  23
เป็นการทำต่อจากที่ พ่อแม่ ทำไว้
ตอนนั้น ทำบล็อกก็ไม่เป็น ต้องไปจ้างเค้าทำ
เลยทดลองทำเอง สรุปว่า เละ ท้อๆใจมาก
แต่ คิดว่า เค้า ทำได้ เราก็ต้องทำได้
ก็ทำมาจนทุกวันนี้ ตอนนี่ก็ อายุได้ 35 แล้ว
แต่ที่ร้านผม ยังทำงานสกรีน แค่ เสื้อกีฬ้า และงาน สี เดียว เป็นหลัก ใช้ สียาง เท่านั้น
ส่วนงานปัก
ที่ร้านเน้นทางนักเรียนเป็นหลัก เริ่ม จาก พ่อมีจักร เล็ก ใช้ฝีมือล้วนๆๆในการปัก ช่วง หน้านักเรียน เห็นพ่อ ปักจักรทั้งคืนไม่หลับไม่นอนทำอยู่แบบนี่ ได้หลายปี
ก็เลยตัดสินใจซื้อจักรคอม ตอนนั้น ซื้อ รุ่น 9 เข็ม 4 หัว  ก็ใช้มาเรื่อย ลองผิดลองถูก กับการออกแบบปัก จนมารู้จักกับเวปนี่ละครับ
ผมถึงได้รู้ว่า  ผมยังอ่อนหัด ฝีมือ ปลายแถว ยังต้องศึกษาอีกเยอะ  ขอบคุณสมาชิกทุกท่านที่ให้ความรู้....ขอบคุณผู้ก่อตั้งเวปนี่ด้วย...ขอบคุณมากๆๆๆๆครับ

     ผมโตขึ้นมาก็เห็นพ่อและแม่  ผมเปิดร้านตัดเย็บเสื้อผ้า(ร้านเทเลอร์ ใน จ.ยโสธร)  มีพนักงานในร้าน 8  คน  พ่อ-และแม่ ก็สอนการเย็บจักร  การวัดตัว   การซ่อมผ้าที่ขาด  การเปลี่ยนซิป  และการสอยผ้าสอยกระดุม ต่าง ๆ เกี่ยวกับงานด้านเสื้อผ้าให้ผมทุกอย่าง  ในตอนนั้นผมอิจฉา เพื่อน ๆ รุ่นเดี่ยวกัน  จริง ๆ เพราะหลังเลิกเรียนมาเพื่อน ๆ ผมเขาจะพากันไปเตะ ฟุตบอล ตระกร้อ กันอย่าง สนุก สนาม แต่ผมต้องมาช่วยพ่อสอยกระดุม สอยขากางเกง   โตมาหน่อยเข้าวิทยาลัย  ปี 2533 ก็ลงเรียน ช่างกลโรงงาน เกี่ยวกับเครื่องจกรกล  อยู่มาวันหนึ่งพ่อก็เลยพาไปเที่ยวบ้านป้า  ซึ่งเปิดเป็นร้านปักอยู่ที่  จ.ศรีษะเกษ  ติดกับศาลากลางจังหวัด  พอไปดูการทำงานปักของป้ารู้สึกชอบขึ้นมาแบบอัตโนมัติเพราะมันเป็นงานที่ถ้าทายความสามารถตัวเอง สุด ๆ  ก็เลยตกลงเรียนปักชื่อนักเรียนโดยการร่อนสดึงกับป้า ในราคา  7,000   บาท  เป็นเวลา   1  อาทิตย์  จนจบ  ก็เลยมีวิชาปักชื่อนักเรียนติดตัวมา  ทำมาเรื่อย ๆ  บางเดือนก็มีงานเยอะบางเดือนก็ไม่มี   จนผมจบ ปวชปี 1. ปี 2536  ก็เลยเข้ามากรุงเทพ หางานทำ  ทำไปทำมา  เบื่อก็เลยกลับบ้านก็ไปเลยสมัครเป็นพนักงานดับเพลิงที่เทศบาลเมืองยโสธร  ก็เป็นพนักงานดับเพลิง โดยการทำงานเข้าเวร 3 วัน ออก 2 วัน  ก็มีเวลาว่าง  2  วันได้มาทำงานปัก ที่บ้าน พอมีเงินหน่อยก็ ก็สั่งซื้อจักร  brother   พร้อมโปรแกรม  bernina v.3  ราคารวมตอนนั้น  150,000  บาท  ก็เข้ามาอบรม การใช้โปรแกรม กับบริษัท คุณเอื้อจิตตย์  บริษัท jakpak.com  แถว ๆ ลาดพร้าว  ก็ทำงานเกี่ยวกับเย็บผ้าและงานปักมาเรื่อย ๆ  จนมาปี 2550 ก็มีมรสุมชีวิตเข้ามากระทบอย่างแรง...(ไม่ขอกล่าว)  ก็ลาออกจากพนักงานดับเพลิง  เข้ามาหางานทำในกรุงเทพ โดยมาสมัครงานที่แรกคือ แถวบางกระปิ  ถนนกรุงเทพกรีฑา  บริษัท โอเลียนตอล  การ์เม้นท์  ในตำแหน่งผู้ช่วยหัวหน้าห้องปัก  จากนั้นก็เปลี่ยนมาอยู่บริษัท ฮงเส็งการทอ  แถว ถนนสุขสวัสดิ์  ในตำแหน่งหัวหน้าห้องปัก  ในตอนนั้นก็รับจ๊อป ตีบล็อค ไปด้วย  จนปัจจุบัน  มาอยู่ที่  บริษัท tk.garment  พระราม 2 ในตำแหน่งทำทุกอย่างเกี่ยวกับงานในห้องปัก  ....ครับผม...จบครับ
(http://upic.me/i/u8/17-10-57.png) (http://upic.me/show/53165498)

ฮาเลย แล้วตำแหน่งที่พี่สุเมธออกมาจากฮงเส็ง ก็เป็นลูกน้องผมไปทำแทน 5555

โลกกลมจริงๆครับ

เกรียงไกร

ท่าน สุเมธ ครับผมก็เคยไปชิมรสชาติที่ออเรียลตอลการ์เม้นท์ ซอย กันซูสซอรีฮีน ถนน กรุงเทพกรีฑา เหมือนกันนะ ตอนปี 2546 สมัยที่ โรงปักอยู่ตรงทางเข้าโรงงาน เเต่อยู่เเค สองเดือน ช่วงนั้นกำลังสั่งเครื่องปักบารูดันพอดี ผมออกก่อน  (ที่ว่าตำเเหน่งผู่ช่วยหัวหน้าห้องปัก นี่เป็นผู้ช่วย คุณนาย ดุลย์นะยะ เหรอครับ ฮ่าๆๆล้อเล่นครับ) โลกกลมเหมือนคุณเกรียงไกรพูด อีกเเหละ ครับ

ผมไม่ใช่มืออาชีพ และไม่ใช่ปรมาจารย์ ขออณุญาตแชร์ประสปการณ์สั้นๆนะครับ

เริ่มจากเด็กชาวนาเคยแต่ จับจอบจับเสียม จับคันไถ จนทุกวันนี้ก็ยังเป็นชาวนาอยู่ครับ(ชาวนาวันหยุด) เรียนช่างกลโรงงานที่เซาะกราว เทคนิคบุรีรัมย์
จบปวช. เดินทางเข้า กทม.เรียนรามหวังใบปริญญา...ก็ไม่จบ ต่อด้วย มศธ. ก็ไม่จบ เรียน-ทำงาน สุดท้ายก็ได้รับปริญญาผ้าอ้อม 5555 คือได้พบรักกับสาวยโสธรบ้านติดกันกับ คุณสุเมธคนยโสในขณะนั้น
สงสัยเดินตามคุณสุเมธ  ย่อๆเลยแล้วกันครับ หลังจากนั้นได้มาอยู่ ยโสธร ช่วยพ่อตาทำกิจการ ขายจักรเย็บผ้า+รับซ่อม ขายผ้า+ อุปกรณตัดเย็บ
ซ่อมจักรอยู่หลายปี ทำไปทำมา ลองจักรปัก แบบร่อนที่ลูกค้าเอามาซ่อม ลองปักดูแบบร่อนมือ จนลูกค้าชมว่าปักสวย
เเละมีโอกาศสั่งจักรปักคอมพิวเตอร์ให้ลูกค้า ขายไปขายมาได้ฟรี1เครื่องเขาสอนให้อยู่3ชั่วโมงพอปักชื่อเป็น ก็เลยเริ่มทำลองอยู่เดือนกว่างานเยอะทำไม่ทัน ก็เริ่มลง2หัว+1หัว ขาย1หัวเพื่อเอา4หัว
ส่วนเรื่องโปรแกรม ความรู้ ก็ได้จากบ้านหลังแรก sewsense และปัจุบัน thai embครับ ได้รู้จักเพื่อนๆมากมายแม้ไม่เคยเห็นหน้า แม้จะต่างวัย แต่สัมผัสได้ถึงความรัก ความอบอุ่นแบบไม่เคยลืมเลยครับ
ในเวลาต่อมา มีอยูช่วงหนึ่ง งานปักเงียบๆ ก็เลยตัดสินใจไปเรียนสกรีนกับอาจารย์ทอง ณ.หนองบัวลำภู เรียนอยู่4ชั่วโมง พอกลับมางานสกรีนเข้า งานปักก็เข้าทำไม่ทันอีก ก็เลยได้พักงานสกรีนไว้
ถึงตอนนี้รูสึกชอบงานปัก ส่วนงานสกรีนก็รับส่งต่ออีกทีหนึ่งครับ แต่ประสปการณ์ที่สำคัญที่สุดของผมคือ ได้สัมผัสถึงความรัก ความอบอุ่น กันเอง จากบ้านทั้ง2หลังนี้ก็คุ้มค่าสุดๆแล้วครับ
 :016: :016: :016:

ของผมไม่มีอะไร วิเศษมากครับ เดิมทีเป็นเด็กเกเร เรียนไม่จบ(ป.ตรี) พ่อแม่ตามใจครับ เอาใจที่สุด
ผมเรียนจริงๆ เก็บหน่วยกิจ ตามเกณฑ์ เลยครับ คือจบ 4 ปีแน่ๆ แต่แล้ว ก็ติดโปรเจ็คจบครับ ไม่จบซะที ลากยาว มาถึง ปีที่ 7 ครับ (เสียเวลาไป 3 ปีเต็มๆกับโปรเจ็ค)

ระหว่าง 3 ปีที่ผ่านมา ก็ไม่ได้ทำอะไรเลยครับ พ่อแม่ โอนเงินมาให้ใช้ อยู่กทม เพื่อรอผมทำโปรเจ็คจบ เท่านั้น...
แต่พ่อแม่ ได้เกิ่น ไว้2-3 ปีแล้วครับว่าจะให้ผมทำงานปัก เมื่อเรียนจบ จนปีสุดท้าย คือปีที่ 7 ผมยื่นเรื่องโปรเจ็คกับ อาจารย์คนใหม่ ถึงจะได้จบครับ

หลังจากนั้น...
ก็เป็น ช่วงเวลาที่ผมเริ่มต้น กับงานปักครับ เมื่อประมาณ 2 ปีก่อน ของเดือนนี้ ผมย้ายไปอยู่บ้านพี่ชาย เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับงานปักครับ ทั้งคุมเครื่องจักร และการออกแบบลายปัก

อยู่ได้สักพักพี่ชายถามว่า จะสั่งจองเครื่องจักร ตอนไหน เพราะจักร ทาจิม่า มันต้องสั่ง จองล่วงหน้าถึง 3 เดือนเลยถึงจะได้เครื่อง
เพราะจักรนี่เขาขนส่งทางเรือจากญี่ปุ่น ด้วยความที่ บ้าหนังเรื่อง "วัยรุ่นพันล้าน" ก็ตอบไปว่า เอาเร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้ครับ

กำหนดกาลงเครื่อง ก็ วันที 7 กุมภาพันธ์ ครับ (จำได้เลยว่า วันที่ 8 คือวันตรุษจีน ตอนนั้นผม กระตือลือล้นมาก ลุกลี้ลุกลนไปหมด แทบไม่ได้นอน งานแรกผมได้งานปักผ้าขนหนู 2 หมื่นตัว)

"ลืมบอกไป ระหว่างนั้น ผมก็เรียนรู้งาน กับโรงงานพี่ชาย และทำโปรเจ็คจบไปด้วยพร้อมๆกันครับ"

พูดถึง วันกำหนดการณ์ ส่งขนส่งเครื่องจักร มาที่บ้านผม  คือวันที่ 7 กุมภาพันธ์
จำได้ว่า บ้านผม รอนานมาก 11 โมงแล้วก็ยังไม่ถึง ทั้งๆที่ ควรจะถึงเช้าๆ โทรตามก็แล้ว กว่าจะรู้ความก็เมื่อประมาณ 10 โมง

คนขนเครื่องจักร 20 หัวของผม เล่าสาเหตุ ที่มาช้าเพราะว่า ขับรถไปชน ตาแก่ปั่นจักรยาน(เมาเหล้า) ตาย :-[ :o :066:

ในใจคิด....

"นี่คือธุรกิจ ที่เรากำลังเริ่ม ทำไมมันซวยอย่างนี้ มันจะเกิดเรื่องแย่ใช่ไหม เราจะเจ๊งใช่ไหม ความกลัวเริ่มครอบงำ ในความคิด"

พอรถขนจักร มาถึงหน้าบ้าน ก็ทำการขนจักรเข้าบ้าน ตาย!!!!

พ่อทำห้อง ช่องเอาจักรเข้า มันแคบไปนิดนึง ทำยังไงดี คนขนจักร ไม่สนใจครับ บอกว่ามันทำอะไรไม่ได้นอกจาก กระแทกจักรเข้าไป  :'( :043:

ผมก็ต้องตามนั้นครับ ดีหน่อยส่วนที่กระแทกคือด้านหลัง มีลอยแผล ขอบๆเล็กน้อย(แต่คงเกิดผลเสียตอนขายต่อล่ะนะ)

ผมรู้สึกว่าบริการไม่ดีเลยครับ ขนจักรเข้ามา ก็ทำกระเบื้องผมแตก ไป 3-5 จุด เป็นอะไรที่คิดมาก อยู่ครับ เพราะ จะมาซ่อมกระเบื้อง ก็กะไรอยู่

ทุกอย่าง ตอนที่ผมฝึกงาน กับโรงงานพี่ชายมา มันได้มาแค่ นิดหน่อยเอง ความรู้สึกตอนนั้น

เห้ย!!! ทำไมเราไม่ตั้งใจ เสาะถาม เสาะรู้ มากกว่านี้

ทำไมอะไรมันยากไปหมด นี่ต้องคุมคน สอนคน ตีลาย แรกๆ คนงานทำไม่เป็น โอ้ยสาระพัดสาระเพ กว่าจะเป็นผมทุกวันนี้ได้ เข้าใจความลำบากเลยครับ

ปัจจุบัน ผ่อนงวดเดือนละ 1 แสน กำหนดผ่อน 2 ปี ตอนนี้ เหลือ อยู่แค่ 4 เดือนก็จะได้จักรตัวนี้มาอย่างถูกต้องแล้วครับ

 :025: :023: :016: :-* :joyful: :hi: :sing: :005:

ประสบการณ์เกี่ยวกับการเข้าวงการปัก ของเเต่ละคนที่เล่ามา เเทบจะดิ้นรนด้วยตัวเองกันอย่างมุมานะ บากบั่นกันทั้งนั้นเลย ดีใจด้วยครับทีทำให้เราๆท่านๆ ได้มีอาชีพ มีฐานะ กันอย่างเห็นๆ นี่เพียงส่วนนึงที่ได้ถ่ายทอดให้ฟัง เเต่บางส่วนที่ผมสัมผัสชีวิตจริงๆ บางคนเข้าสูวงการด้านนี้ถิอว่าจับถูกทางเเละมากด้วยความสามารถครบในอาชีพนี้ทั้งปัก รับซ่อม ซื้อขายจักรมือสอง จนสร้างฐานะการเป็นอยู่ถือว่าสบายเเล้วก้มีเพียงเเต่ท่านเล่านั้นยังไม่เล่าให้เราฟัง หรือยังไม่เปิดเผยตัวตนในเวปนี้  เเละผมก้เชื่อบางคนที่เข้าวงการนี้เเล้ว ทำจนร่ำรวย เเล้วต่อยอดธุรกิจเเนวอื่นก้มีไม่น้อยครับ

  คุณ kalasinpolo  ใช่ คุณ  ประดิษฐ์    ที่ย้ายไปทำที่โรงงาน  นันยาง แถววัดไร่ขิง  หรือปล่าวครับ   ดีใจที่เจอศิษย์เดียวกัน  (โอเรียลตอล)     ใช่ครับ...คุณนายดุลย์ ไม่สบายเป็นโรคปอด  ต้องเจาะรูหายใจที่คอ  ก็เลยเป็นจังหวะที่ผมเข้าไปสมัครงาน  เขาก็รับเลย   ผมอยู่กะเช้า  พี่ดุลย์ อยู่กะกลางคืน   ผมก็ทำได้  2 ปี   ผมก็เลย  หางานใหม่  ก็ย้ายมา ฝั่งธน มาทำกับ  บริษัทบางกอกไพศาล  แถวพระประแดง ก็ เบื่อ หางานใหม่อีก นันยางก็เคยไปสมัคร  ให้เงินเดือน  2 หมื่น กว่า ๆ  แต่ตอนนั้นผมเดินทางลำบากก็เลยยกเลิก    ผมว่า ฝั่งธน ผมทำหมดทุกโรงงานแล้ว หรือว่าผมไม่สู้งาน  งง  ตัวเอง เหมือนกัน   ha ha ha ha.....

    ครับผมคุณเกรียงไกร  ผมเป็นรุ่นแรกเลยครับ  ซื้อเครื่อง swf  มาจากสิงค์โปร์  เอามาปักงาน  nike  (ผมนึกในใจ มันจะสวยเหรอ )  และ  คุณสุกิจ  จะให้พนักงานทำงาน วิ่งวนรอบเครื่อง   คือ  ในเครื่องปัก  20  หัว  ให้มีคนคุมเครื่อง  แค่  1 คน     ตอนที่เครื่องปักทำงาน   ให้พนักงานไปใส่สดึงไว้รอที่ด้านหลังเครื่อง  พอเครื่องปักเสร็จก็วิ่ง  มาเอางานที่หน้าเครื่องออก  เขาคิดได้อย่างไร  คือจะไม่ให้มีเวลาพักเลย   ผมพยายามอธิบายมันลำบากมากน๊ะครับท่าน  สุกิจ บอกว่าผมเป็นเจ้าของ  ต้องฟังคำสั่งและต้องปฏิบัติให้ได้ตามคำสั่งผม   ผมก็ลองทำตามคำบัญชา  สักพักลูกน้องผมเริ่มทยอยลาออก ทีละ คน  2 คน  ผมก็ไปบอก สุกิจว่า ตามที่ท่านสั่ง  เด็กมันทำไม่ได้ครับ ขอให้เปลี่ยนแนวการทำงานใหม่  มันบอกว่า  ถ้าทำไม่ได้ก็ลาออกไป  หลังจากวันนั้นผมก็ลาออกเลยครับ     ปัจจุบัน  ลูกน้องคุณเกรียงไกร  ยัง  อยู่หรือปล่าวครับ ....

ถ้าพี่สุเมธออกมานานแล้วคงไม่ใช่ลูกน้องผมครับ ลูกน้องผมเพิ่งเข้าไปทำได้เกือบปีเองครับ ตอนนี้ยังทำอยู่ครับ แต่ตำแหน่งเดียวกันเลย
ไม่รู้เหมือนกันครับว่ายังคงทำงานแบบที่คุณสุเมธเจอมาหรือเปล่า แต่น่าจะเปลี่ยนนะครับ คน ไม่ใช่เครื่องจักร เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีล้า

เกรียงไกร

   
            :062: :062: :062: สำหรับคุณวุฒิ  ยินดี และ ดีใจ ทีมีอุดมการณ์ เดียวกัน สู้ ๆ ขอให้รำ่รวย ๆ ๆ ๆ ๆ   :062: :062: :062:

คุน สุเมธ ครับ ถ้่างั้นเเสดงว่าผมเป็นศิษย์เก่า OG(โอเรียลตอลการ์เมนท์) รุ่นพี่ไปโดยปริยายนะสิครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า  ที่คุณเดาว่าผมมาทำงานต่อที่นันยาง สามพรานนะใช่ครับ เเต่เดาชื่อผิดครับ ผมประจักร์ ครับไม่ใช่  ประะดิษฐื ครับ เอาเป็นว่า ประ เหมือนกันนะครับ  ฮ่าๆๆๆ  สมัยผมอยู่ OG ผมเข้าตอนนั้น มีเครื่อง เเฮปปี้ สองเครื่อง กำลังสั่งบารูดันรอเครื่องมา  ผมยังไม่ได้ทำอะไรมากช่วง รอเครื่อง
เจ้านายให้เซ็ตระบบการผลิตในห้องปักไปพลางๆ ผมเคยทำงานลุยๆ เหมือนไม่มีรัยทำ ก็เลยขอลาออก (คุณจิ่มตำหนิผมเลยทันทีเครื่องยังไม่ทันมาเเล้วออกไปซะเเล้วให้รอก่อนช่วยเซ้ตระบบให้ก่อน)ผมเลยตัดสินใจออกพอดีนายเก่าผมชวนกลับมาช่วยงานก็เลยมาตามนายชวน  ที่ OG ผมประทับใจเทคนิคการซ่อมงานที่เลาะเเล้วใส่สะดึงซ่อม เขาทำได้เนี๊ยบมาก ผมจำม่ได้ว่าเขาทำเเบบไหน คุณสุเมธเรียนซ้ำชั้นนานกว่าผม ฮ่าๆๆ  น่าจะจำได้ลองเล่าให้ฟังหน่อยเผื่อเป็นวิทยาทานเเก่เพื่อนสมาชิกในเวปรวมทั้งตัวผมด้วย เพราะผมยังไม่เคยเห็นที่ไหนทำเเบบที่นี่ สมัยนัน ปัก ADIDAS 3 BAR  เยอะมาก กับ TOMMY  ดีใจเช่นกันครับที่เจอคนทำงานเเนวเดียวกัน เรื่องเงินเดือนไว้เรามีโอกาส กินเหล้า  กินข้าวเหนียว ลาบยโส น้ำตก ด้วยกันเมื่อไร ค่อย เล่าสู่กันฟัง เล่าในนี้เดียว นายทั้งสองบริษัท ฟ้องร้องผม ฮ่า ๆๆๆๆ  เเต่ทุกวันนี้เขี้ยวผมหัก เล็บผมหลุด เป็นหมาล่านื้อไม่ไหว เเล้วล่ะ ลาออกจากตำเเหน่งนี้มา ได้ 10 ปีเเล้ว ทำให้คนอิ่นรวยมานักเเล้ว ลองทำเองบ้างเเล้วเจ้งให้มันรู้ไป  รับปักเหมือนกับท่านอื่นๆ
 ผลิตเสื้อโปโลเน้นปัก รับซ่อมเครืองบารูดัน  รับซื้อขายเศษผ้า  อาชีพคู่ขนานรับซ่อมบำรุงคลังสินค้าเครือซีพีออลล์ ไม่เเน่ครับ ถ้าทำอาชีพเหล่านี้เจ้งเมื่อไหร่จะขอสมัครเป็นลูกน้องท่านสุเมธ ฮ่าๆๆๆๆ

  

 ยินดีครับ ศิษย์พี่  ผมอาจจะจำชื่อผิดแต่ก็ใกล้เคียง ha ha ha ...... ส่่วนเรื่องการเลาะงานปัก แล้วนำมาซ่อม ให้ตรงตามรอยเดิม แบบเนียน ๆ โดยไม่ให้เห็นลอย  ผมก็ได้วิชามาเหมือนกันครับ ส่วนมากจะเป็น งานปัก ADIDAS 3 BAR  ครับ  ส่่วนเทคนิค ผมต้องทำเป็นภาพประกอบครับเพื่อน ๆ สมาชิกจะได้ เข้าใจง่าย ...ครับ..ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันน๊ะครับ  ร้านลาบยโส  ha ha ha.....

ส่่วนเรื่องการเลาะงานปัก แล้วนำมาซ่อม ให้ตรงตามรอยเดิม แบบเนียน ๆ โดยไม่ให้เห็นลอย  ผมก็ได้วิชามาเหมือนกันครับ ส่วนมากจะเป็น งานปัก ADIDAS 3 BAR  ครับ  ส่่วนเทคนิค ผมต้องทำเป็นภาพประกอบครับเพื่อน ๆ สมาชิกจะได้ เข้าใจง่าย ...ครับ
ขอบคุณมากครับ ท่านสุเมธ คนยโส 
มันต้องมีเรื่อง การกำหนดจุดเริ่มปักและจบ อย่างอิสระ เข้ามาใช้ด้วย ใช่เปล่าครับ :067: :016:

ที่ผมเห็นเด็กๆเขาทำกันไม่มีเรื่อง การตีลายมาเกี่ยวเลยครับ อ.โกชัย ครับ เพราะห้องปักไม่มีคอมตีลายเลยตอนนั้น รู้สึกว่าจะเอาไปทาบกับสะดึงที่ตัวปักที่ไม่เสียหรืออย่างไรนี่เเหละครับดูผ่านๆ เเต่ยอมรับว่าเนีนนมาก  ซ่อมไม่พลาดเลยสักชิ้น ต้องรอรูป คุณ สุเมธ ดูอีกทีน่าจะเข้าใจได้ง่ายขึ้น ครับ

ได้ๆ ยินดีครับ ท่านสุเมธ งั้นสถาบัน เราก้มีพวกพอตัว เเล้วสิ ไป ๆๆ เราไปเปิด ช่างกลปทุมวัน กับ อุเทนถวาย ฮ่า ๆๆๆ

สุดยอดเลย ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้  :067:

เป็นเทคนิค ง่าย ๆ ครับ อ.โกชัย  ไม่ยุ่งยาก อะไร ครับ  ไว้วันจันทร์ ผมเข้าบริษัทแล้วผม จะทำขันตอน และ วิธีทำมาให้ชม ครับ

ขอบคุณมากเลยครับ ท่านสุเมธ คนยโส :067: :016:

รอคุณสุเมธด้วยคนค่า

ที่ทำงานปัจจุบันตามบัตรใช่มั้ยคะ ไว้เดี๋ยวส่งขนมไปให้นะคะ แล้วอย่าเพิ่งลาออกก่อนล่ะ  ^-^

 :062:   :062: :062: :062: :062: ขอบคุณครับ คุณ LittlePooh  ขนมเป็นการยุ่งอยากเปล่า ๆ ครับ  ผมขอแค่ รอยยิ้มหวาน ๆ และคำขอบคุณก็พอครับ :062: :062: :062:

จำความได้เกิดมาเตี่ยกับแม่ทำโรงพิมพ์เสื้อยืด ผ้าปูที่นอนที่เมื่อก่อนพิมพ์ลายดอกไม้ ผ้าปูโต๊ะจีนสีขาวที่มีลายดอกไม้ผืนละ5ดอก เริ่มทำบล็อกตั้งแต่ ม.ศ.1 เมื่อก่อนทำบล็อกสกรีน ไม่หมูเหมือนสมัยนี้ ต้องต้มน้ำร้อน ใช้สีน้ำมันทาบล็อก3รอบกว่าจะได้บล็อกมาแต่ละใบ หลายวัน ทาสีแล้วตากแดด 3แดด แต่มาทำงานปักเมื่อเข้ามาทำชุดนักเรียน ทีแรกจ้างเขาแต่พอถึงหน้านักเรียนงานเร่งไม่ได้งานเราก็เสียหายโดนผู้ปกครองนักเรียนด่าส่งสารลูก หลาน ที่ไปขายตามโรงเรียน เลยต้องลงจักร6ห้ว จบครับหน้านักเรียนตั้งแต่มกราคมถึงตุลาคม (รวมเด็ก พระจอมเกล้าธนบุรี) ไม่มีปัญหาเรื่องงานปักอีกเลย

 :067:ท่านpongsak chan ก็สุดยอดอีกท่านหนึ่ง :067: :016:

ไอดอล เรื่องชุดนักเรียนของผมเลย  :065: :065: :065:

รอและติดตามผลของ คุณสุเมธ อีกคนนะคร้า  เพราะงานที่ปักอยู่ส่วนใหญ่เป็นเสื้อนักเรียนค่ะ ก็มีปัญหาเรื่องการเลาะเหมือนกัน  อยากทราบเทคนิคแบบ เนียนๆน่ะค่ะ   :023:

 8)เห็นกระทู้นี้ผมชอบเลยครับเพราะชีวิตมาเกี่ยวข้องกับวงการได้ยังไง ตั่งแต่เด็กก็ไม่เคยสนใจงานปักรู้จักก็ตอนแม่เอาเสื้อนักเรียนไปปักก็แค่นั้น ผมจบปริญญาตรีนิเทศศาสตร์สาขาวิทยุโทรทัศน์ ปริญญาโทสาขาการบริหารงานโฆษณา พอเรียนจบก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่ไปวันๆ จนเพื่อนสนิทชวนไปเที่ยวกรุงเทพ *เพื่อนอยู่กันเยอะเลยไปเที่ยวด้วย* ก็ไปด้วยและไปทำงานโปรดักชันเฮาส์ออกกองถ่ายพร้อมเที่ยวไปด้วยทำงาน20%เที่ยว80% จนมาวันนึงเพื่่อนที่อยู่ด้วยจะไปเที่ยวต่างประเทศ3เดือน เลยคิดว่าต้องหางานทำจริงๆจังๆเลยหางานในอินเตอร์เนต ก็ได้งาน ตีบล๊อคปัก ตอนแรกผมกะทำหาเพื่อนใหม่ซัก 3 เดือนรอเพื่อนกลับจะได้เที่ยวต่อ ทำไปทำมาทำไปสิบกว่าปี ที่ทำงานผมมีเพื่อนดีๆพาไปเที่ยวทุกวันเลยติดใจไม่ออก ทำตั่งแต่ช่างตีบล๊อคจนเป็นQC เห็นงานหลักหมื่นลาย ตอนออกมา ก็เกิน หลาย แสนลาย และรับจ๊อบฝึกฝีมือจากโรงปักข้างนอกบ้างเกี่ยวกับการปักทำให้รู้จักจักรปักเพิ่มมากขึ้น  จนมีวันนึงพ่อกินเหล้าเยอะไปแน่นหน้าอกแม่โทรมาบ่นทำให้ผมคิดว่างานผมคงพอละ ผมจะกลับมาดูแลพ่อแม่* ลืมเล่าไปครอบครัวผมเป็นวิศวกรโรงไฟฟ้าแม่เมาะทั้งพ่อและน้องผม* ตอนแรกกลับมากะกลับมาเลี้ยงวัว ผมก็ซื้อวัวมาเลี้ยง150ตัว ทำไปทำมาก็คิดถึงงานบล๊อคเก่าที่ทำมาลูกค้าเก่าก็โทรมาตาม *ทั้งไทยทั้งฝรั่ง* ที่บ้านก็เห็นผมทำงานหน้าคอมเทห์ดี.ดีกว่าผมไปเลี้ยงวัวกลัวลูกผมอายุ3ขวบเวลาไปโรงเรียนกลัวโดนเพื่อนล้อว่าเป็นลูกคนเลี้ยงวัว ผมเลยกลับมาตีบล๊อคอาชีพอีกครั้งพร้อมสอนแฟนผมตีบล๊อคด้วยครับ กลายเป็นรายได้หลักของผมเลย *ผมว่างานบล๊อคปักมันก็ไม่ยากไม่ง่ายเพียงแค่รู้จักมันให้มาก เพราะพวกช่างบล๊อคมืออาชีพผ่านงานเห็นงานแก้งานมามาก มีวิธีทริคการทำงานให้แก้น้อยที่สุด*ผ่านทุกงาน* แล้วแต่ประสบการ์ผ่านงานหลักพันยันหลักแสนงาน ผ่้านงานมาเยอะก็ได้เปรียบในวิธีการทำงาน ขอบคุณเวปTHAIEMB ที่ให้ผมได้เล่าเรื่องความเป็นมา ตอนนี้ผมก็ตีบล๊อคเป็นอาชีพหลัก เลี้ยงวัวเป็นอาชีพรองไปแล้วครับ5555 :021: :021:

นี่ก็สุดยอดท่านหนึ่งครับ จอมยุทธวิง  ตอนแรกผมคิดว่า คุณป๋อง(turbo) เรียนจบด้านศิลป์  สุดท้ายไม่ใช่  แสดงว่า ต้องชอบงานด้านศิลปะและมีทักษะการวาดรูป ดูจากผลงานแต่ละชิ้น มันมีความเป็นศิลปะอยู่ในลายทุกๆลายเลย  ยอดเยี่ยมจริงๆ :067:

สวัสดีครับ พี่ๆ ผมน่าจะเป็นน้องเล็กๆของวงการนะครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ผมชื่อแซม บ้านอยู่ตลาดหนองมน หนทางก้าวมาสู่อาชีพปักอย่างไม่รู้ตัวโดย เรื่องมันเกิดจาก
ผมเป็นลูกร้านตัดเสื้อกางเกงแถวตลาดหนองมน มีช่างอยู่5คนรวมพ่อกับแม่ผม ตั้งแต่เด็กผมเกิดมาจำภาพได้ก็เห็นพ่อตัดกรรไกร เชิบเชิบ แม่เย็บผ้า แกรกแกรก บางทีมันเป็นเสียงที่กล่อมให้ผมหลับ ไปในทุกวัน ผมใช้ชีวิตอย่างเด็กทั่วไป จนมาวันหนึ่ง ในปีพ.ศ.2544 ช่วงนั้น ธุรกิจยูนิฟอร์มในย่านชลบุรีเริ่มคึกคัก ร้านปักในชลบุรีมีร้านเดียว
ในตัวเมือง ทำให้ไม่เพียงพอต่อการผลิตทันใช้งานของร้านตัดเสื้อ บ่ายวันหนึ่งในปีนั้นซึ่งเป็นช่วงเริ่มปิดเทอมเล็ก เซลจากบริษัท นำรุ่ง นำจักรใส่ท้ายกระบะ มาขายให้กับร้านของพ่อกับแม่ เป็นจักรหัวเดียวยี่ห้อ เรนาซอง ในราคาประมาณ 500,000  พร้อม โปรแกรมตีลาย โอกาสเข้ามาเยือนถึงหนัาร้านก็ไม่รอ แม่ผมตัดสินใจซื้อด้วยเงินก้อนซึ่งรวมแล้วก็เป็นค่าดาว จักร มาใช้งาน ผมเด็กตัวน้อยอายุ14 ที่ชอบเล่นเกมส์เคาเตอสไตร์ ซึ่งมีพื้นฐานการใช้เมาส์มาบาง ถูกคำสั่งเด็ดขาดจากแม่ให้มาเรียนตีโปรแกรมปัก เพราะแม่ผมไม่มีความรู้ด้านคอมพิวเตอร์ หน้าที่จึงตกเป็นของผม ช่วงนั้นใช้เวลาเรียน 3 วัน และเริ่มลองผิดลองถูก ผมตีลายปักแรก logo fujisu เป็นงานด่วนลูกค้าขอรอรับ เอาแล้วไง ตีลายไปสั่นไป ปักไปก็ขาดไป ด้ายขาดทีนึงดังถึงตึกชั้น3 วันนั้นปักงานคิดตังค์ลูกคัา30฿ แต่ลูกคัาให้มา50฿ บอกให้ผมสู้ๆนะ อย่าท้อผมใช้เวลาทำงานนี้ตีลาย+ปักอยู่ 3 ชม. 555 แต่การเดินทางย่อมมีอุปสรรค จักรแสนรักของผมตัวแรกปักไปขาดไป ด้ายขาดง่ายมากๆ ปรับแลัวตั้งแล้ว น้ำแดงก็แล้ว พวงมาลัยก็แล้ว ปักงานได้วันนึงกระเป๋าโลโก้โรงเรียน 50 ใบก็สุดๆแล้ว แต่ก็ทำต่อไป ช่วงนั้นมีแต่เสียงหัวเราะสมน้ำหน้าจากร้านอื่นๆในแวดวง ตามมา เป็นระยะ บอกแล้วอย่าซื้อ ส่งปักดีกว่า เงินแสนทำไรได้อีกเยอะ เอามาทิ้งไว้ตรงนี้มีแต่ลดแต่ลด ยังไงก็ทำไม่ได้หรอก 555.(คอยดูละกัน)
     อุปสรรคคือแรงบันดาลใจจริงๆผมตั้งใจทำสิ่งนี้ ศึกษา เรียนรู้ รับฟัง ปรับปรุง จากเด็กตีโปรแกรมปัก อายุ14 ปัจจุบัน 26(นับดู13ปีบนวงการปัก แป๊ปเดียวเอง ตอนนี้มีจักรปักtajima 3 ตัว 6หัว2ตัว 1หัว1ตัว อนาคตค่อยว่ากันต่อ) เรียนไปทำงานไป ดื้อบางตามประสาวัยรุ่น รับช่วงกิจการต่อจากคุณแม่ ผมดีใจและภูมิใจต่อคำสั่งเด็ดขาดของแม่ผม ผมเข้าใจคำว่าวิชาชีพ ผมได้ถามแม่ว่าทำไมถึงให้ผมทำงานปักตั้งแต่เด็ก แม่ตอบว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น ลูกยังมีวิชาชีพติดตัวไว้หากินเลี้ยงปากท้อง ผมเข้าใจแล้วครับ ปัจจุบัน (พ.ศ.2557)ผมเป็นเจ้าของกิจการการเม้นที่ครบวงจรในชลบุรี ผมขอขอบพระคุณแม่ที่เป็นเสมือนเข็มทิศชีวิต ขอขอบคุณครูทุกท่านที่สั่งสอนเปรียบเสมือนแสงไฟนำชีวิต ขอขอบคุณทุกคนที่อยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจ ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่ตั้งหัวข้อมาให้เรานึกถึง...เพื่อนๆพี่ๆในวงการมีสิ่งใดแชร์กันได้ ช่วยกันได้ บอกนะครับIdline:samfactory

อ่านประสบการณ์ของพี่ๆ แล้วเหมือนอ่านเรื่องสั้นจบในตอน ที่สร้างกำลังใจให้คนอ่านได้ดีทีเดียวเลยค่ะ
รู้สึกชื่นชมในความมุมานะจนประสบความสำเร็จของทุกคนเลยค่ะ

แล้วมือใหม่ก๊องแก๊งอย่างเราก็ฮึดๆ บ้างเผื่อจะไปได้ดีไปได้สวยเหมือนพี่ๆ  :056:

ก่อนลุยงานต่อ มานั่งอ่านประสบการณ์แต่ละท่านแล้ว รู้สึกมีกำลังใจ ยิ้มด้วยความรูสึกยินดีกับเพื่อนๆ สู้ๆครับทุกท่าน  :delight: :delight: :016: :016:
 

ประสบการณ์ของผมที่ได้มา ก้เป็นเพียงระดับหนึ่งเเค่นั้นเอง ที่ได้สะสมมา เเต่ก็ยังจำเป็นอยู่นะครับที่จะต้อง เเสะเเสวงหาเพิ่มเติมเพื่อให้ทันยุคกับโลกในวงการปักที่เปลี่ยนไป ตามสมัยความเจริญทางโทคโนโยลี เเละนวตกรรมของงานครับ

ส่วนของผมทำตามน้องชายครับผม  เรื่องก็คือ น้องชายเรียนจบสาขาวิชาวิศวะสิ่งทอเป็นวิศวกรที่โรงงานทำเสื้อผ้าหลังๆเบื่องานประจำเลยออกมาขาเสื้อผ้าสำเร็จรูปที่ศูนย์ค้าส่งประตูน้ำขอนแก่นแล้วไม่รุ่งก็เลยเสี่ยงลงจักรคอมพิวเตอร์RICOMA 1 หัวมาหากินตายเอาดาบหน้า  ตัดมาเรื่องของผม ระหว่างนั้นแฟนผมเขาอยากเปลี่ยนงาน ผมและแฟนก็คิดว่าจะให้ตัวเขาเองทำอาชีพอะไรดี คิดมาหลายอาชีพ ตั้งแต่ ขายส้มตำ ขายกับข้าว  หลายอย่างครับ ฯลฯ จนคิดเห็นว่าน้องชายทำงานปักยุ่งมากทำงานให้ลูกค้าแทบไม่ทันเลยคิดว่าธุรกิจนี้น่าสนใจ  ก็เลยตัดสินใจส่งแฟนไปเป็นลูกมือน้องชาย และผมก็เข้าหาข้อมูลกับน้องชายและเรียนโปรแกรม วิลคอม และข้อมูลจากในเว็ป จนเจอTHAISEWSENก็ได้เข้าไปศึกษาข้อมูลอย่างจริงจัง และทำการกู้เงินเพื่อที่จะมาซื่อจักหัวเดียว ของ RICOMA
และหลังจากได้จักรมาก็ให้แฟนมาคุมเครื่องที่บ้านโดยรับงานจากน้องชายมาปักที่บ้านรายได้แล้วแต่น้องชายจะให้ ส่วนผมก็ทำงานประจำอยู่ และศึกษาโปรแกรมวิลคอม อย่างจริงจัง จนสามารถทำลายปักได้ หลังจากนั้นมา 1 ปี มีโครงการค้าส่งผุดขึ่้นมาใหม่ที่จังหวัดขอนแก่น ชื่อค้าส่งอู้ฟู่ ผมและแฟน คิดกันหนักว่าจะมีหน้าร้านดีไหม เพระาติดปัญหานด้านทุนทรัพย์ สุดท้ายก็ได้ดิ้นรนกู้แบงค์ กู้พ่อ(อิอิ) เพื่อที่จะมีหน้าร้านเป็นของตัวเอง และก็เป็นไปตามแผนผม ก็สามารถมีหน้าร้านในศูนย์ค้าส่งซึ่งเปรียบเสมือนบ่อปลาได้ (ส่วนใครจะได้ปลาก็แล้วแต่ฝีมือและอุปกรณ์ในการจับแล้วล่ะ)และตั้งแต่เปิดร้านมากระแสลูกค้าเยอะมาก เพราะร้านผมรับงานปักเสื้อไม้จำกัดจำนวน 1 ตัวก็ปัก และไม่ค่อยจะคิดค่าบล็อก (เพราะถือว่าฝึกฝีมือ ปรกติก็ต้องฝึกทำอยู่ ดีซะอีกมีงานให้ฝึกและได้ตังค์ด้วย อิอิ)
เปิดร้านมาได้ 7 เดือนงานเยอะมากปักไม่ทัน ก็เลยว่างแผนลงจักรเพิ่มเป็นจักร 4 หัว ก็เลยจัดการระดมทุนทั้งปัจจุบันและอนาคตติดต่อ SKT เพื่อให้ฝันเป็นจริง(ขอขอบคุณผู้ใหญ่ใจดี แ่ห่ง SKT ณ.ที่นี้ด้วย ครับผม)
ณ.ปัจุบัน จักร 4 หัว12 เข็ม RICOMA มาประจำการทำงานที่ร้านผมแล้วครับ และคนก็ยังสู้กันต่อไป ทั้งหมดที่ผ่านมาเป็นการก้าวขึ้นบันไดเพียงแค่ไม่กี่ขั้นของวงการงานปัก  แต่!!!ผมต้องก้าวต่อไปในวงการนี้ เพราะผมมีความรู้สึกว่าผมรักงานศิลปะงานปัก (ผมมีความสุขเวลาทำลายปัก มันมีความรู้สึกว่าไม่เหมือนเราทำงาน ให้ทำลายปัก ถึงดึกตี1 ตี2 ยังได้ และยิ่งมีความสุขเพิ่มขึ้นมาอีกเวลาเห็นรอยยิ้มลูกค้าที่พอใจและชื่นชมในผลงานของเรา)    สุดท้ายเรื่องราวของผมเป็นเพียงการเริ่มต้น( หันหลังกลับมา มีหนี้เป็นล้านแล้ว "- -   สู้!!!!!!โว๊ยยยยยยยย ) อาจจะเป็นประโยชน์เป็นแนวทางให้บุคคลที่คิดจะเริ่มเข้ามาไม่มากก็น้อย คนที่จะเข้ามา ผมคิดว่า แน่ แน่ ต้องมีใจรัก และความมุ่งมั่น  ขอขอบคุณทุกท่านที่ทนอ่านมาจนจบครับผม   /  <<< ฝากมาเยี่ยมชมกันที่ facebook สมรักงานปัก>>> ด้วยนะครับผม

         เบื่องานเดิม(ขายของชำ) เลยปิดร้านไปเดินเล่นที่ฟิวเจอร์ปาร์ครังสิต เห็นเครื่องปักครั้งแรกที่นั่น.....ชอบแบบไม่รู้เรื่องงานปัก เลยติดต่อซื้อเครื่อง 1 เครื่องก่อน ต่อมาเครื่องเดียวตอนใกล้จะเปิดเทอมมันไม่ทัน เลยซื้ออีกเครื่องครับ จนตอนนี้จะเลิกขายของก็เลิกไม่ได้ทางผู้ใหญ่ไม่ยอม เลยต้องทำทั้งสองอย่างไปครับ ร้านปักมีผมและ ผบ.ช่วยกัน ร้านขายของ ผม+ลูกน้อง ครับ......ยังไงผมก็ยังใหม่ในวงการนี้.......ฝากตัวด้วยนะครับ... :065: :065:

สำหรับผม  เริ่มต้นจากการต้องการรายได้เสริม ด้วยความที่แฟนผมชอบทำของกระจุกกระจิก ทำกระเป๋าใส่โทรศัพท์บ้าง  กระเป๋าสะพายบ้าง

ส่วนพี่สาวผมมีฝีมือด้านการวาดรูป ลายน่ารักๆ  ส่วนผมเองทำอะไรไม่ได้เลย พอจะทำคอมพิวเตอร์เป็น เลยรับหน้าที่ตีลาย

เราลงทุนกับจักร์ตัวเล็กของ Brother ราคาห้าหมื่น   โดยเริ่มที่ทำกระเป๋าแบรนด์ตัวเองขาย กับทำเสื้อ ลายปักออกแบบเอง ลายน่ารักๆ

เริ่มๆ ก็สนุกกับกระเป๋า หลังๆมาพบว่าทำเสื้อเหนื่อยน้อยกว่า เลยเน้นทำแต่เสื้อ

ผมเองก็ทำงานประจำอยู่  พอเลิกงานกลับมาปักเสื้อ เสาร์อาทิตย์ก็ปักเสื้อ

ผ่านมา 4 เดือน  แบบสาหัส   ตอนนี้ก็ถอนทุนค่าจักรคืนได้แล้ว  ถึงแม้จะช้า แต่ก็ภูมิใจครับ

ขอขอบคุณพี่ๆทั้งหลาย ในเวป thaiemb ที่ช่วยสั่งสอน  ถึงแม้หลายๆอย่างต้องอาศัยประสบการณ์ แต่ด้วยความช่วยเหลือ และคำแนะนำจากพี่ในเวป ทำให้ผมข้ามมันไปได้

 :065: :065: :065:

กราบสวัสดีพี่ๆเพื่อนๆ ทุกท่านคับ ที่ผมได้ก้าวเข้ามาสู้อาชีพสกรีนได้ ณ ตอนนนี้ก็ปีกว่าๆคับ  ที่เลือกเดินเข้ามาชีพนี้เพราะว่า ธุรกิจทางบ้านมีปัญหาและผมเองก็
อยากจะทำแบรนด์เสื้อตัวเองขายและก็หลงไหลใน
ลายสกรีนเสื้อของ ต่างประเทศ เช่นเสื้อวงดนตรี ต่างๆ จึงคิดอยากจะผลิตเอง คิดแต่ก็ไม่ลงมือทำสักที ผ่านมาหลายปี ควงามฝันนั้นก็ยังไม่จางหายไป จึงเปิดคอมดู Youtube  ศึกษาการ
ทำสกรีนตั้งแต่เริ่มแรก ดูเท่าไหร่ก็ไม่ค่อยเข้าใจ  ผมจึงไปร้านขายอุปกรณ์สกรีนคับ และไปซื้อเครื่องมือเล็กๆน้อยๆมาหัดทำทำตามคลิป ผลออกมาก็ไม่ดีเท่าที่ควร
ก็ทำมันอยู่อย่างนั้น จนกาวอัดหมดและก็ท้อไป ประมาน 1 ปีคับ ทิ้งงานสกรีนไปทั้งๆที่เริ่มแล้วแต่ยังไม่ดี และในวันนึง เงินในกระเป๋าผมเริ่มหมด เหลือเงินทุนไม่มากนัก
ตัดสินใจซื้อโต๊ะสกรีนมือ 2 มา 5,500 บาท 10 หัว สภาพถือว่าโอเคมาก  และก็ซื้ออุปกรณ์ต่างๆที่เกี่ยวกับสกรีน มาทั้งหมด ช่วงนั้นถือว่าถ้าล้มแล้วคือจบคับ
มีเพื่อน 2 คนมาช่วยกัน ทุกคนไม่รู้เรื่องสกรีนแม้แต่น้อย เราช่วยกัน หมกมุ่นทำอย่างเดิมซ้ำไปมา ผิดบ้างถูกบ้าง และสุดท้าย เราก็รู้จุดของมันว่าอะไรเป็นอย่างอะไร
ใช้เวลาก็หลายอาทิตย์คับ และเริ่มนำลายที่เราออกแบบมาถ่ายบล็อกสกรีนและลองขายกันดูก็ขายได้ จนได้ลูกค้าสนใจรับเสื้อไปขายต่อ ถือว่าโชคดีมากคับ และผมก็พยายามพัฒนาฝีมือตัวเองอยู่
ในทุกๆวัน ถึงแม้วันนนี้ฝีมืออาจจะยังไม่เก่งอะไรมากมาย ก็ไม่ท้อคับ จะทำต่อไป มีความสุกทุกครั้งที่ได้ อยู่กับสีอยู่กับน้ำอยู่กับคอลีน 55555 นึกถึงสมัยหัดทำใหม่ๆ ไม่รู้วิธีล้างบล็อกอะไรเลย ขึงผ้าใหม่ตลอด ทำออกมาไม่สวยล้างไม่เป็นล้างเป็นชั่วโมง ไม่ทันใจก็ ฉีกผ้าขึงใหม่เลย สนุกดีคับ ต้องลองผิดลองถูกกันไปคับ.

กลับมาอ่านกระทู้นี้ แต่ละคอมเม้นท์อีกครั้ง ปลื้มจังเลยครับ  :023: :023: :023: